De rauwe randjes van het co-ouderschap

Ik wist waar ik aan begon. Maar ik wist het niet. Ik dácht dat ik het wist, maar weten doe je het niet. Op het moment dat er zo’n klein mensje in je buik groeit, weet je nog niet wat voor een liefde je gaat voelen. Welke impact dat heeft en welke zorgen dat met zich mee brengt. De woorden ‘Het lijkt mij wel fijn, af en toe rust!’ komen heel makkelijk uit je mond. Maar zo makkelijk zijn ze niet. En rust is er niet, want er komen honderd miljoen dingen op je af. 

Af en toe geen moeder zijn, eventjes weer ‘mens’ zijn klinkt fijn. Maar op het moment dat je 11-dagen oude kindje niet bij je is maar ergens anders is, voel je je noch moeder noch mens. Je voelt je verloren, gefaald, eenzaam. Of misschien ben je juist meer moeder dan ooit. ‘Hoe gaat het? Waarom laat je niks van je horen? Huilt ze? Heeft ze al gepoept? Waarom huilt ze niet om mij? Mist ze me niet? Wat doe ik verkeerd? Ze heeft me toch nodig?’. 

Maar op het moment dat het om co-ouderschap gaat, sta je volledig aan de zijlijn. Het gaat niet meer om jou, of om wat jij graag wilt. Het gaat niet om de andere partij en wie haar het vaakst wil zien. Het gaat om je kindje, de eeuwige struggle om het beste te doen voor je kindje. De balans vinden tussen wat goed voelt en wat goed is. Pijn, emoties en gevloek zijn de nieuwe standaard woorden. Elke dag weer een gevecht tussen ‘willen’ en ‘goed doen’. Het doet pijn.

Maar, je wist het toch? Nee. Je weet het niet. Je wil alles goed doen. Je wil zorgen, liefde geven, er zijn als je kindje valt. Je wil voeden, spelen en vooral niks missen. De eerste stapjes, eerste doorslaapnachtjes en de eerste woordjes. De eerste keer naar de kapper en de eerste liefdes. Het vallen en het opstaan. En weet je wat je vooral niet wil? De onzekerheid of je kindje iets heeft geleerd dankzij jou, of dankzij de andere partij. De onzekerheid of jij het wel goed doet, of ze niet alles aan de andere kant leert. Dat ze hier niks anders dan gezelligheid ervaart. Maar het vallen en opstaan, het lopen, het breken en het oprapen, de woordenschat en de zorgzaamheid leert dankzij haar andere huis. 

Elke dag is zwaar. Je wil toereiken, geven en zien. Meemaken en beleven. Maar op het moment dat je kindje ergens anders is, kan dat niet. Je moet gelijk leren loslaten, veel te vroeg. Maar het maakt je krachtig. Je wordt een moeder die je nooit had gedacht te zijn. Een ouder waarvan je zelf staat te kijken. Elke dag ga je door, voor je kindje en ook voor jezelf. Het wordt makkelijker. Soms. Hele hoge pieken en pikzwarte dalen komen voorbij. Soms is het stabiel en dat is misschien wel de fijnste periode in het leed dat co-ouderschap heet.