De man met de hamer..

De man met de hamer. Veel over gehoord, vooral door de fanatiek sportende mens. Iemand die ik niet ben. Toch ben ik hem ook tegengekomen. Al was dit niet de fysieke variant maar de mentale.

Het beeld wat ik had van deze man was een grote sterke gespierde man met een grote houten blokhamer. Zo één die alles en iedereen neer kan maaien. Ik heb hem gezien. Ik denk al meerdere keren, weken, maanden of misschien wel jaren. Ik als niet lenig en ook niet erg sportief persoon heb hem naar eigen zeggen goed kunnen ontwijken. Al springend, duikend en rennend. Alleen is deze man door niemand te ontwijken. Ik dacht slimmer, sneller en sterker te zijn. Toch had hij mij te pakken, een voltreffer! 

Eind april 2021, de lente was begonnen. Het lekkere zonnetje op je gezicht, de vogeltjes horen fluiten, de kinderen weer heerlijk naar buiten. Toch voelde ik dit niet, ik voelde niks. Voor me uitkijkend zat ik op een stoel. Ik kon niks meer, letterlijk niks meer. Ik was leeg, kon niet meer denken en niet meer bewegen. 

Als moeder van 3 jonge kinderen en parttime leerkracht van een groep 7/8 had ik een druk leven. Alle uren van de dag waren volgepland. Prima dacht ik, dat heb je met een jong gezin. Als ze straks wat ouder zijn komt er meer rust en zal er meer tijd voor mezelf zijn. Een mooie gedachte, maar haalbaar was dit natuurlijk niet. 

Alle ballen hoog houden. Ik dacht dit wel even voor een jaar of 10 vol te kunnen houden. Ik had zo in het circus gekund als jongleur. Andere kunnen dit ook, zo dacht ik, dus moet ik dat ook kunnen. In deze zin staan zoveel dingen die niet kloppen, dat zie ik nu, maar tot vorig jaar was dit wat mijn hoofd mij zei.Als eerste hoezo MOET ik dit en ten tweede waarom moet ik me vergelijken met anderen?! Het was een opgebouwd mechanisme. Ik moest zoveel van mijzelf, totdat die grote gladiator met die grote houten hamer mij kwam vertellen dat deze manier van denken en leven nu echt niet meer haalbaar was.

Wanneer er dingen in je hoofd blijven spoken die dagen/weken geleden zijn gebeurd. Je de dingen die je normaal met weinig moeite doet voelen of je een berg aan het beklimmen bent zonder ooit de top te bereiken. Ik voelde het, het gaat niet goed en ik moet hulp vragen. Iets wat voor mij het aller moeilijkste is. Hulp vragen staat voor mij gelijk aan falen, ik geef dan aan dat het niet lukt. Zwakte...! Toch heb ik die stap gezet. Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste en als ik zo door zou gaan doe ik hen hierin te kort.

De eerste grote stap die ik maakte was contact opnemen met de huisarts. Aangeven dat het niet gaat, dat het mij niet lukt. De lieve assistente verwees mij gelijk door en maakte een afspraak bij de praktijkondersteuner.

Loei zenuwachtig reed ik naar de eerste afspraak, want nu moet ik dingen over mezelf gaan vertellen. Wat vertel ik dan en hoezo heeft hij 'zin en tijd' om hier naar te luisteren. De gedachten die door mijn hoofd gaan, de gedachten die al jaren door mijn hoofd gaan. Wie zit er nou op mij en mijn gedachten te wachten. 

Na dit gesprek reed ik opgelucht weer naar huis. Ik kon mijn verhaal kwijt. Zeuren over de kleinste dingen die mij dwars zaten. Het gevoel gehoord te worden was al zo bevrijdend. De eerste stap was gezet.

De tweede stap was mijn leidinggevende bellen en aangeven dat het niet goed met mij ging en ik me ziek moet melden. Jeetje, wat was ik zenuwachtig! De persoon die het al lastig vindt om zich ziek te melden met een griep, want ben ik wel ziek genoeg en zadel ik nu niet iemand anders op met mijn werk/afwezigheid. Hij nam het goed op en zette mij gelijk door naar de bedrijfsarts. 

Deze twee stappen gezet en de angst om gezien te worden als zeur of aansteller, want ja dat stemmetje in mijn hoofd maakt mij alles wijs, was weggeëbd. Ik mag om hulp vragen en aangeven als het niet gaat. Niemand wordt boos of is teleurgesteld. 

En nu.... Ik ben ziek gemeld en de volgende afspraak met de POH en de bedrijfsarts stond gepland. Hetgeen wat ik meekreeg als opdracht was rust nemen, maar niet de 'blijf de hele dag in bed liggen' soort rust. Nee, ga leuke dingen doen, dingen waar je energie van krijgt...!Uhm.. dit was een grote opdracht, want waar krijg ik eigenlijk energie van? Wat vind ik leuk? Dingen die ik eigenlijk helemaal niet zo goed van mezelf wist. Ik heb jaren geleefd voor anderen. Wat hebben mijn kinderen nodig? vinden ze leuk, vinden lekker? Wat wil mijn vriend, moeder, vriendinnen? Dat was het enige waar ik mee bezig was. Hier vroegen ze niet om hoor, dit deed ik zelf. Ik vind het fijn om het andere naar de zin te maken. Alleen ging ik hier een beetje te ver in. Het stukje zorg ook goed voor jezelf ging ik aan voorbij. Eigenlijk ook wel zo makkelijk natuurlijk. Dan hoef je niet na te denken over je eigen gevoel. 

Dus het werd tijd om uit te zoeken waar ik nou blij van wordt, wat vind ik leuk en krijg ik energie van? Maar ook een heel belangrijk stukje die ik zelf heb toegevoegd, want hoe zit ik eigenlijk in elkaar. Ik weet bijvoorbeeld dat ik heel gevoelig ben voor geluid, ik andere mensen bijna feilloos kan 'lezen', ik heel empathisch ben, maar ook graag alleen. Dingen die ik gek vond en altijd heb weggestopt.

Ik ben opzoek gegaan naar ervaringen van anderen, maar ook boeken en artikelen. Ik zocht herkenning en misschien wel tips en trucs om mezelf meer te leren kennen en te leren hiermee om te gaan.

Wat best een zoektocht was, want eigenlijk zie en hoor ik hier weinig over. Op social media staan leuke foto's en teksten waarin je ziet hoe perfect alles is. Een perfect gezin, met perfecte kinderen, een perfect huis en een perfect sociaal leven. Iets waarvan ik dacht ook te moeten doen en voelen. ik heb namelijk alles Ik heb een perfect leven. Ik heb 3 gezonde kinderen, een lieve vriend, familie, vrienden, een heerlijk huis met alles erop en eraan. Maar waarom voel ik dit dan niet. Ben ik ondankbaar?

Ik heb geen dierbaren die ziek zijn of overleden, ja mijn lieve opa en oma van 95 jaar, maar die hebben een mooi leven gehad en zijn nu weer samen. We kunnen onze kinderen verzorgen en voorzien van alles wat ze nodig hebben. Dus wees gelukkig zei die stem in mijn hoofd. Iets wat je natuurlijk niet op kan leggen, daar ben ik nu wel achter.

Want over die stem gesproken, die interne criticus, poeh wat een bitch is dat! In de afgelopen jaren, al denk ik vanaf kinds af aan al, is er een stemmetje in mijn hoofd die alles maar dan ook alles bepaald.

Ik ben nergens goed in, ben niet slank genoeg, niet sportief, ben dom, mondeling niet sterk genoeg, heb een lelijk handschrift en ga zo maar door. Het kwam erop neer dat een ander altijd beter, slimmer en knapper was. Ik kon niks en hield iedereen voor de gek (het imposter syndrome weet ik nu).

Als meisje van 13 jaar heb ik, na een hele nare gebeurtenis, een afspraak gemaakt met dat stemmetje in mijn hoofd. Ik weet nog precies waar en wanneer. En ik ben er nu achter dat die afspraak mijn hele verdere leven heeft bepaald.

De volgende keer ga ik verder over deze nare gebeurtenis en welke gevolgen dit voor mij in mijn verdere leven heeft gehad. Iets waar ik het afgelopen jaar achter ben gekomen en ik nu nog hard mee bezig ben om aan te werken!

wordt vervolgd!