De klok zonder wijzers..

Het lijkt wel alsof de dagen voorbij rollen. Er is zoveel gebeurd in korte tijd en ik kom uiteindelijk nergens aan toe. Gelukkig heb ik een hele lieve man die het huishouden op neemt als het mij niet meer lukt. We zijn verhuist, met werk viel het opeens tegen door extra lange reistijd, onze oudste naar de basischool én een baby geboren. Ja, alweer 7 maanden geleden en oooh wat vliegt de tijd. Ik voel nog een spanning in ons huis, we leven tussen twee stranden. Familie van mijn man zo ver weg, de plotselinge klap dat wij opeens en wéér moesten inwonen. En nu, na jaren, ons eigen huisje. Zo mooi en toch zo moeilijk. Wat had ik mijn schoonouders in de buurt willen hebben. Maar die zien we verlopig niet, alleen via chat. Ik hoop dat we zo snel mogelijk een stabiel leven kunnen leiden. Onze jongen zijn rust kan vinden en ik toch genieten van al het moois wat ons tegemoet komt. Of nee, niet alleen genieten, maar beseffen dat wij het veel beter hebben dan zoveel anderen op de wereld. Wij hebben zout en zuur geproefd, wij zijn gevlucht en hebben angst gevoeld. Maar nu lijkt er een einde aan te komen. Bijna. Alleen nog onze  rust terug vinden. En dan vind ik mijn tijd ergens. Voor alles wat ik zoo graag heb willen doen. Zoals fotoboeken maken. Fietsen. Op avontuur.