De eerste Moederdag zonder jou

I am so proud to be your mother – Racoon

Vanochtend werd ik wakker vroeg. Onze meiden hebben nog weinig tijdsbesef en waren erg enthousiast over Moederdag. Echt uitslapen zat er niet in maar mijn man stond op om met de meiden een ontbijtje te maken. Ik hoorde hun kleine voetjes lopen op de trap. Heel zachtjes huil ik. Vandaag had ik geen vier kleine voetjes moeten horen beneden maar 6. In mijn hele leven heeft Moederdag eigenlijk nooit een hele grote rol gespeeld. Vroeger toen ik klein was knutselde ik natuurlijk ook graag voor mijn eigen moeder. Prachtige dingen maakte ik.. een mooie kralenketting (let op: zelf geschilderd!), prachtige sieradendoosjes beplakt met macaroni en vast nog meer van dat soort knutselwerken. Toen ik ouder werd zag ik het meer als commerciële “feestdag”. Natuurlijk stuur ik mijn moeder nog wel een bloemetje maar eigenlijk ga ik er vanuit dat ik hier geen speciale dag voor nodig heb. Er is geen speciale dag nodig om mijn moeder te vertellen dat ik van haar hou, toch kreeg Moederdag voor mij een hele andere invulling toen ik zelf moeder werd. Het eerste jaar van mijn oudste dochter haar leven ging ze naar het kinderdagverblijf en daar knutselde ze een prachtig fotohoudertje. Dit was ongeveer het eerste kunstwerk dat ik ook van mijn kind kreeg en vol trots maakte ik een foto en plaatste deze op Facebook. Sinds vorig jaar heeft Moederdag voor mij een hele andere invulling gekregen. Moederdag 2016 bracht ik door in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein met mijn pasgeboren prachtige maar zieke Juliëtte. Op dat moment nog totaal niet bewust van wat er komen ging. Ik vond ’s ochtends een lief klein tasje op mijn bed met kleine cadeautjes, gekregen van het ziekenhuis uit naam van Juliëtte. Ondanks dat we in het ziekenhuis waren genoot ik enorm van haar. We knuffelden de hele dag en ik heb je zelf voor het eerst in bad gedaan. Niet wetende dat ze de dag erna naar de NICU van het WKZ verplaatst zou worden. Op dat moment was ik er nog van overtuigd dat ze beter zou worden. Nu is vandaag mijn eerste incomplete Moederdag gekomen. Mijn andere dochters hebben flink zitten knutselen. Zo heeft Elisabeth al drie Moederdagcadeautjes gemaakt. Ze is ontzettend trots en de hele week komt ze met de pakjes aanlopen om vervolgens tegen mij te fluisteren… “sssttt Mama dit is voor Moederdag je mag nog niet kijken hoor”. Ook Christine heeft zich dagenlang druk gemaakt over het cadeau dat ze op school aan het knutselen was en vroeg continue of ik wel aan de juf voor haar een fles heb gegeven want die heeft ze echt nodig om vervolgens te klagen dat ze echt nooit genoeg tijd heeft om het cadeau op tijd af te maken … het is voor Moederdag en dus heel speciaal en het moet heel erg mooi worden. Maar van Juliëtte blijft het stil. Geen handjes die geverfd en op het papier gedrukt worden om een mooi Moederdagcadeau te maken. Het liefst zou ik de dag langs mij heen laten gaan. Doen alsof het er niet is… ik zie alle facebookposts al voorbij komen van lachende moeders met hun prachtige kinderen. De blijdschap en het geluk straalt er vanaf. Ik ben ook gelukkig met mijn drie meiden maar een stralende familiefoto blijft ontzettend moeilijk, evenals de facebookposts met wat ik allemaal van mijn kinderen heb gekregen. Ik ben namelijk een moeder die er altijd eentje mist en dat doet op dit soort dagen lijkt de pijn nog meer te overheersen. Wederom realiseer ik mij dat het waarschijnlijk nooit zal wennen om de moeder van een klein, prachtig maar overleden meisje te zijn.