De doos met de blauwe deksel

Samen met de kleine meid ben ik bezig. Druk bezig. Het is een sorteer klusje die moet gebeuren om de babykamer leeg te maken en voor het overzicht. Voor ons op ons bed liggen allemaal babykleertjes. Babykleertjes voor een jongetje. Ze liggen gesorteerd op maat. Het zijn allerlei soorten kleertjes. Nieuwe kleertjes, gekregen kleertjes en kleertjes die de kleine meid als baby heeft gedragen. Witte rompertjes en wat shirtjes en broekjes die ook prima door jongens gedragen kunnen worden.

De kleine meid denkt dat ze alles nog wel past en probeert zich enthousiast in een broekje van maat 50 te wurmen. Zo zit ze op de grond te stoeien met het broekje en kijk ik naar alles wat er op het bed ligt. We hebben deze kleertjes net verplaatst van de babykamer naar onze slaapkamer. De kleine meid heeft enthousiast geholpen met het verplaatsen en het sorteren. Ze weet heel goed dat het voor de baby is en dat die baby nog bij mama in haar buik zit. Ze knuffelt de baby en geeft hem zoentjes. Ze voelt dagelijks aan mijn buik en zegt dan vol trots dat ze de baby voelt.

Het is fijn dat ze zo betrokken is. Ze maakt deze zwangerschap veel bewuster mee dan de zwangerschap van Mees. Ze is er veel drukker mee bezig en wil alles op de voet volgen. Ze is mee geweest naar alle echo's en mag helpen waar ze kan.

Nu dus ook en ze geniet. We zijn alleen nog niet klaar, want op het nachtkastje staat nog een kleinere doos. Een doos met een blauwe deksel en doorzichtige bak. Dé doos met de blauwe deksel.

In deze doos zitten ook nog babykleertjes. Alleen dit zijn niet zomaar babykleertjes. Dit zijn de kleertjes die we zelf voor Mees hebben gekocht of die we van anderen voor Mees hebben gekregen. Kleertjes voor Mees. Kleertjes die nooit door Mees zijn gebruikt. Nooit door hem zijn gedragen. Kleertjes die in deze blauwe doos ergens op zolder, ver achterin, waren opgeborgen.

We hadden al wel wat kleertjes verzameld voor Mees. Een tweetal setjes zijn uiteindelijk in Mees zijn herinneringsdoos gegaan. Het enige setje wat ik voor Mees heb gekocht. Een wit setje met een beertje erop. Een zacht en schattig setje. Ook is er een setje van opa en oma in gegaan. De overige kleertjes zijn in de doos met de blauwe deksel gegaan. Ik heb ze netjes en met zorg opgevouwen. Het waren niet eens zo veel kleertjes, maar ik kon ze gewoon niet weg doen.

Misschien ooit voor de toekomst... Misschien voor nooit... En nu was het moment gekomen om deze doos te zoeken. Vooraan stonden alle dozen met te kleine kleding van de kleine meid en helemaal achterin vond ik het kleine doosje met de blauwe deksel. Onaangeroerde babykleertjes. Setjes die ik tweedehands heb gekocht en losse shirtjes en losse broekjes die ik heb gekocht in de uitverkoop. Rompertjes die we van anderen hebben gekregen. Waarschijnlijk zitten er nog kaartjes aan van de winkels. Een doosje vol herinneringen zonder herinneringen. Het doet pijn, want deze kleertjes waren gewoon voor Mees bestemd.

En nu staat dat doosje op mijn nachtkastje. Hij staat daar al een tijdje. Ik heb eerst de andere kleertjes gesorteerd. Nu is het de beurt aan het doosje met de blauwe deksel. Als ik het open zie ik rompertjes met de kaartjes er nog aan. Ik zie setjes die ik tweedehands gekocht heb en shirtjes met tekst. 'Nice to meet you' staat er op een shirt. Een pijnlijk moment. Gelukkig heb ik kennis mogen maken met Mees, maar het was veel te kort.

Zo vaak heb ik gedacht dat het misschien fijner zou zijn als onze baby een meisje zou worden. Maar het wordt geen meisje. Het wordt een jongetje, daar kunnen we niet meer omheen. Zo vaak heb ik mezelf afgevraagd of het niet makkelijker was geweest als het een meisje zou worden. Had dat me pijn bespaard? Nu ook weer met die doos. Dan had ik nu niets met deze doos met blauwe deksel hoeven doen. Moet en wil ik wel iets met deze doos? Terugzetten kan natuurlijk ook.

Tot zover alle gedachtes die door mijn hoofd vliegen. Het opzoeken en openen van deze doos doet pijn, maar nu ik de kleertjes door mijn vingers laat gaan is het ook mooi dat er straks een ventje is die deze kleertjes mag gaan dragen. Al zal dat soms confronterend zijn, het heeft iets moois dat ze in ieder geval gedragen gaan worden. Anders zouden ze misschien wel voor altijd op zolder blijven liggen. Dat is ook pijnlijk. Deze kleertjes zijn gemaakt om gedragen te worden dus ik besluit om ze bij de andere gesorteerde kleertjes te leggen. Het broertje van de kleine meid en het broertje van Mees zal deze kleertjes gaan dragen. Vol trots, misschien met een klein traantje, zal ik ze bij hem aandoen. Dat zou Mees ook gewild hebben.