De crematie en nog een tegenvaller

Vooral Jaco heeft het vandaag zwaar. Waar hij de hele week nog druk in de weer was, heeft hij vandaag even niks. En dan komt het binnen. Het zorgen voor Fayèn ook al was het maar het vervangen van de coldpacks is straks weg. Hoe zo iets kleins toch van zo'n grote waarde kan zijn. We hebben veel steun aan elkaar. Respecteren beide onze gevoelens en ons verdriet op welke manier dit zich ook uit. Het is gek dat het leven doorgaat, maar je eigen leven op dit moment zo stilstaat. Vandaag is de laatste dag met Fayèn echt thuis. Morgenochtend brengen wij haar weg. Zwaar en moeilijk. Maar het voelt ook goed hoe we het de afgelopen dagen hebben gedaan. Naar ons idee geven wij haar een waardig afscheid die Fayèn heeft verdient. Ook al was ze zo klein, we verheugden ons zo op haar komst. Ondanks de vele onzekerheid in de zwangerschap. Morgenmiddag krijgen wij ook telefonisch de uitslag van wat er nu uit de placenta is gekomen. Ik verwacht er niet veel van, als het niet goed is hadden ze toch wel eerder gebeld?

’s Avonds zitten wij beide apart nog bij Fayèn alleen op de kamer. Ik voel dat ze al weg is. Weg naar boven. Maar ik voel ook dat het goed is. Ze is niet hier op aarde, maar in mijn hart draag ik haar dag en nacht mee. Ze is echt ons tweede dochtertje, hoe de buitenwereld er ook over denkt. Voor ons heeft ze echt bestaan.

Jaco zit later bij haar en heeft een mooi gedicht geschreven voor morgen bij de crematie.

Ons meisje zo gewenst, we moeten haar laten gaan. Haar naam is prachtig en past goed bij haar. Het betekend geloof en vertrouwen. Hoe toepasselijk, hoe bijzonder.

's Avonds mag Shania nog voor de laatste keer zoals iedere avond een kaarsje bij Fayèn aansteken. 

Vrijdag 19 mei 2017 Cremeren

Vanochtend staan wij op tijd op. Het gaat een zware dag worden. Na vandaag kunnen wij echt niet meer even bij haar Fayèn kijken. Maar onthouden zal ik haar zeker. Ze lijkt zo op Shania. Ze was vast net zo druk en dolenthousiast als Shania is.

Om 9.15 uur vertrekken wij met de uitvaartondernemer, mijn schoonouders en schoonzus vanuit ons huis richting Beuningen naar het crematorium. Mijn ouders zullen al in Beuningen zijn. Om ongeveer 9.45 uur arriveren wij bij het crematorium. Jaco draagt het mandje en wij lopen naar binnen in een kleine familiekamer. Eerst even koffie. Dan verteld Erik een en ander en dat doet hij mooi. Jaco’s gedicht leest hij ook voor (deze houden wij privé).

Hierna volgde het lied van Chantal Jansen – het land van je ogen dicht.

En daarna het nummer van Paul de Leeuw – toch hoor jij er altijd bij.

We dekken Fayèn toe, sluiten het mandje af. We brengen haar weg naar de oven. Het is een heftig moment, maar aan de andere kant vind ik het prettig om te zien dat ze echt alleen de oven ingaat. Hoe zwaar ook, ze is echt weg. Shania is hier ook bij en op het moment dat de ovendeur opgaat is haar reactie. Oew lekker warm. 

We drinken nog koffie en gaan dan naar huis. Onze familie gaat nog even mee.

Voor Shania hebben wij nog een picolo bedeltje gekocht. Een hartje met een steentje van fuchsia roze erin. Net zoals het mandje van Fayèn. We vertellen haar dat ze zo Fayèn altijd met zich meedraagt.

De dag verloopt zwaar. We hebben beide nergens zin in en zijn vooral verdrietig. We besluiten om Shania vanavond even op te laten halen. Shania gaat uiteraard gewoon door met haar ding, maar we merken aan onszelf dat wij daar niet goed op kunnen reageren. Dat vinden wij niet eerlijk tegenover Shania. We vragen dan ook of ze bij tante Mendy wilt eten en opa en oma wijn zullen er ook zijn. Ja daar heeft Shania zin in. Wij besluiten zelf even op het telefoontje af te wachten van het ziekenhuis over de placenta. En daarna gaan we met zijn tweeën uit eten. Niet hier in Tiel, bekenden hebben wij even geen zin in. En op het plein is feest.

We worden gebeld, ik zet mijn telefoon op de speaker zodat Jaco gelijk mee kan luisteren. We krijgen een arts assistente aan de lijn. Ze verteld dat er inderdaad een mola zwangerschap uit de placenta is gekomen. Oke dat had ik niet meer verwacht. De arts had in het ziekenhuis al aangegeven dat de kans klein was en als het wel zo was ik al eerder gebeld zou worden. Dit is toch wel een klein beetje schrikken. Ze legt globaal uit dat het om een gedeeltelijke (partiële) mola zwangerschap gaat. En dat ik de 18 weken gehaald heb vrij zeldzaam is. Voor maandag 22 mei staat er een afspraak gepland in het UMC, daar zal ik verder uitleg krijgen over hoe en wat. En daar zal ik ook opgevolgd worden. We verbreken de verbinding. Kijken elkaar aan, tsja dat zegt dus ook niks als je zo laat nog gebeld wordt. Iets zeldzaams ach ja, we staan er ook niet meer verbaasd van. Het is niet de eerste keer dat ik iets zeldzaams heb. We kunnen er een beetje over grappen, maar het raakt ons wel. We gaan uit eten. We weten niet goed of we er goed aan doen. Maar het is heel fijn om er echt samen even uit te zijn. We worden in het restaurant ook op een rustig plekje gezet dat is fijn. We hebben vertrouwen in elkaar, dat wij er samen wel komen.