
Byebye baby
Het duurt geen 4 maanden meer en dan is onze baby een dreumes. Mag ik even heel cliché doen? Ja mag het? S-T-O-P de tijd!
8 Maanden en 10 dagen is het nu geleden dat ik ons jongste dametje voor het eerst bovenop mij had liggen. Om 00:27 in de nacht werd ze geboren. Een prachtig mooi babymeisje met een goed stel longen. ? En net als bij onze oudste dochter was het wederom een meer dan magisch moment. 30 Minuten daarvoor was heftig, die laatste fase van de bevalling, maar ik ben behoorlijk cliché en vergat bij allebei meteen de pijn toen ik ze voor het eerst in mijn handen had. En ja, ik zou het zo weer doen. Bevallen. Ik ben niet over veel aspecten betreffende mijzelf positief maar ik durf best wel te beweren dat, hoe gek ook, bevallen best wel mijn ding is. Ondanks de pijn. Natuurlijk is het op het moment supreme echt zwaar en baalde ik op een bepaald punt tijdens de bevallingen best wel dat de ruggenprik niet meer tot de mogelijkheid behoorde. Maar achteraf gezien juist heel blij dat ik die optie tot 2x toe niet meer had. Wat een eer om zoiets in volle bewustzijn mee te mogen maken. Als je geen complicaties hebt dan he. En dat geluk heb ik 2x mogen ervaren.
Toen ik zwanger was van de eerste verliep bijna alles gesmeerd. Zowel de zwangerschap alswel de bevalling. Met 6 uur op de teller was het een redelijk vlotte bevalling voor een eerste keer. De zwangerschap van onze 2e dametje was wel een uitdaging. Sowieso omdat er al een dreumes rondliep die mij goed bezig wist te houden maar ook mijn lichaam reageerde minder relaxed. Het grootste obstakel was mijn bloeddruk. Die veel te laag was. En nou is laag niet zo erg. Liever te laag dan te hoog, want hoog is ronduit gevaarlijk. Maar te laag is ook waardeloos. Het was dan ook flink schrikken toen ik met bijna 39 weken in het ziekenhuis belandde doordat ik helaas toch echt van mijn stokje ging en tot overmaat van ramp voorover viel. Op die huge ass buik. Fijn zo'n natuurlijke airbag maar NIET wanneer je bijna volgroeide baby aan de andere kant zit en er een risico van placentaloslating ontstaat. Dat was een spannende 24 uur die volgde. Mijn elleboog lag ook open en werd alle tinten blauw en paars die je je maar kan indenken. Ik heb mij onbewust dus wel proberen op te vangen. Terwijl ik daar dus niks van weet. Het licht ging uit toen ik nog rechtop stond en ging weer aan toen mijn man lijkbleek en geschrokken geknield naast mij zat. Maar toch een soort van (moeder)instinct? Dat je reflexen reageren.
Naja laat ik het zo zeggen. Met het zwanger zijn ben ik eerlijk gezegd wel klaar. Die val heeft veel indruk gemaakt en het feit dat ik daarvoor al niet veel meer waard was. Al kan die aanhoudende hittegolf van toen daar ook zijn aandeel in gehad hebben hoor. Manlief is ook blij met ons gezinnetje zoals het nu is. Hij en ik zijn nog steeds dol op elkaar, weten wat we aan elkaar hebben en maken nog lol voor 10 met elkaar. Kunnen elkaar ook gerust achter het behang plakken. Wel meer dan eens. ? Maar dat hoort erbij. En nu we gezegend zijn met 2 prachtige meiden voelen we ons al helemaal rijk. Ik kan mij er wel in vinden dat hij het zo goed vind. Dat hij ons gezin zo compleet acht. En daar ik het zwanger zijn ook niet perse meer wil meemaken is het toch vrij moeilijk om dit hoofdstuk definitief af te sluiten. Mijn verstand is het 100% met hem eens maar mijn gevoel, mijn hart, is een ander verhaal. En het feit dat onze babybaby ineens geen 4 maanden meer verwijderd is van haar eerste verjaardag maakt dat gevoel alleen maar sterker. Ik snap echt niet dat de tijd zo snel kan gaan. Ik bedoel...bij onze, nu, peuter ging het ook vrij snel maar van haar heb ik nog zoveel momenten vers in mijn geheugen staan. Omdat ik voor mijn gevoel dagelijks met haar op mijn schoot lag. En dagelijks boven de box kon hangen en verliefd zat te staren naar dat kleine meisje. Nou maakt het natuurlijk ook wel verschil dat dat betreffende kleine meisje ondertussen een peuter van 2,5 jaar is en ik mijn handen vol heb. Dus het is gewoon een feit dat ik met met de jongste veel minder op schoot heb gezeten en dat die extreme rust van naast de box zitten en alleen maar staren gewoon niet mogelijk is met zo'n kleine stuiterbal van (bijna) 2 die letterlijk door de woonkamer springt. Dus de tijd gaat ook gewoon sneller als je een hele dag druk bezig bent. Maar kleine zus heeft dan wel weer het voordeel dat ze een gigantisch mooi voorbeeld heeft en krijgt van haar grote zus. Als zij net zo mag worden als haar grote zus dan zou dat heerlijk zijn. Ik vind die interactie tussen de meisjes geweldig. ❤ En dat is weer iets wat de oudste niet had als baby.
Ik kan mij er maar moeilijk bij neerleggen dat alles wat ik nu voor een 2e keer met ons babymeisje mag meemaken echt de laatste keer zal zijn. Vooral omdat het zo snel gaat. Geniet ik wel voor de volle 100%? Haal ik alles eruit wat er in zit? Krijg ik alle mijlpalen wel mee? Ik wil niks missen. Ik wil geen spijt krijgen want het komt geen 3e keer meer terug. Ik vind het bijna angstaanjagend om het echt volledig af te sluiten, die babytijd. Maar ik moet naar mijn verstand luisteren want als ik mij door mijn gevoel laat leiden en er zou een 3e geboren worden dan zit ik gewoon weer hetzelfde zodra nummer 3 in een oogwenk dreumes word. Dus ik schrijf het nu gewoon van mij af in deze blog. Dat voelt gewoon fijn om te doen.
Ons gezinnetje is compleet en mijn god wat ben ik ontzettend trots. Op de meisjes vooral! Want wat zijn ze L-E-U-K!! Ik hou zo veel van ze. Maar ook op mijn man en mijzelf ben ik trots. Zoals elke nieuwbakken ouder is het een groot onbekend avontuur die je binnenstapt zodra dat ene streepje op een zwangerschapstest verschijnt. Je weet totaal niet wat je te wachten staat en wat er allemaal gaat gebeuren. Maar echt, ik had het voor geen goud willen missen. Het is 2x een gigantisch bijzonder avontuur geweest. En met oa mijn sociale angst had ik nooit durven dromen zo'n immens avontuur aan te durven gaan. Bang voor het onbekende. Bang om niet de touwtjes in handen te kunnen hebben. Bang om mij 9 maanden hondsberoerd te gaan voelen. Maar ik ging het avontuur aan. Met de liefste man die ik mij kan wensen aan mijn zijde. De bezoekjes aan de verloskundige bleken totaal niet eng. Allebei de keren zo warm ontvangen, zo goed begeleid en op alle fronten rekening met mij gehouden. En de bevallingen ook de beste hulp ontvangen. Zelfs de verloskundige praktijk ben ik gaan missen. Maar het is alleen maar positief dus. Waar ik op terug kan kijken. Op die val en ziekenhuisovernachting na.
Maar look at us now. Waar we nu anno 2019 staan. Ik ben gelukkig, ik ben trots en ik zou het niet anders willen. En dat hou ik maar gewoon in gedachte wanneer mijn gevoel het weer wil overnemen van mijn verstand. ?