8 jaar geleden
Blog 115: Het leven gaat door...
Het leven gaat door, het MOET door. Maar 'normaal' is het niet meer en ik heb daar best veel moeite mee.
Op vrijdag 28 oktober was Opa's crematieplechtigheid. Het was een waardig afscheid, maar ook een niet-zo-subtiele reminder dat 'normaal' voorbij is...
De dag erna probeerden we allemaal weer in ons normale ritme te komen. Ik had mijn jongens de afgelopen week heel weinig gezien i.v.m. al het geregel voor Opa's uitvaart. Reden te meer om iets als gezin te ondernemen. Dat had Opa ook graag gewild...
Maar tegelijkertijd wilde ik er ook zijn voor mijn Oma, die voor het eerst in 5 weken weer de deur uit ging. We besloten mee te gaan naar de plaatselijke zaterdag markt.
Geen idee waar de mensen allemaal vandaan kwamen, maar iedere paar meter werden we staande gehouden en gecondoleerd. Hartstikke lief & meelevend bedoeld natuurlijk, maar het verdriet is nog érg vers. Het was dan ook niet raar dat mijn Oma een aantal keren in huilen uitbarstte door zoveel medeleven.
Die nacht sliep ik slecht. Ik lag veel wakker en ik lag echt te piekeren.
In overleg met mijn man besloot ik dat het ook weer even tijd werd voor iets leuks. Ik stortte me op het regelen van 5 december. En aangezien we 12 november precies 1 jaar getrouwd zijn & ik mijn 30e verjaardag nog steeds moest vieren, was het ook tijd voor een klein gezellig samenzijn. Dat was er door mijn zwangerschap, bevalling & de ziekte van Opa nog niet van gekomen.
Dus ik maakte een evenement aan op Facebook & nodigde onze ouders, grootouders & mijn zussen uit om bij ons een taartje te komen eten. Ook Opa heb ik op Facebook toegevoegd aan het evenement. Ik zag zijn naam in mijn vriendenlijst voorbij komen en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het niet te doen.. En wat had ik hem er graag nog bij gehad.
Aangezien Oma geen verstand heeft van Facebook, nodigde ik haar op de ouderwetse manier uit. Op zondagmorgen belde ik mijn Oma op om haar uit te nodigen. Oma had voor het eerst sinds 1,5 week weer alleen thuis geslapen & het besef van het alleen-zijn had haar kennelijk ingehaald. Huilend nam ze de telefoon op. Mijn uitnodiging bleek een zeer welkome (tijdelijke) afleiding op het juiste moment.
Ik heb het er zwaar mee: het verdriet van Oma, het gemis van Opa, de vragen van mijn oudste over waar Opa nu is, het feit dat het leven doorgaat (maar dan zonder hem).. Mijn kinderen hebben me nodig & overdag kan ik me goed focussen op wat er gebeuren moet. Maar eenmaal in bed 's nachts besluipt het verdriet me. Ik slaap slecht, ik ben onrustig & word wakker met tranen in mijn ogen. Voor het eerst in mijn leven ben ik zo ziek dat ik zelfs schor ben! Dat heb ik nog nooit gehad...
Het wordt allemaal échter nu. Het is voor mij een eind van een tijdperk. Ik heb nu geen Opa's meer. Alleen de prachtige herinneringen blijven. En daar probeer ik me maar aan vast te houden. Ook al is het verdriet nog érg vers & moet het duidelijk nog slijten...
SwoosyQ
Je beschrijft precies hoe ik me voel.. Ik probeer door te gaan. Voor mijn kinderen, voor mezelf, voor Opa. Hij was een echte levensgenieter & zou me een schop onder mijn hol geven als ik niet door zou gaan. Ik geniet van mijn kinderen, maar met ieder klein (onbenullig) dingetje denk ik: 'dit zou hij fantastisch hebben gevonden..' Maar die gedachten zullen, denk ik, nog wel lang blijven. Hij speelde zo'n grote, belangrijke rol in mijn leven & dat van mijn kinderen. Ik kan soms nog steeds niet geloven dat hij 'weg' is...
anoniem2017
Het is vers en de tranen zitten hoog, begrijpelijk. Je komt in een rotmaand, het moet eigenlijk gezellig zijn maar het is niet compleet. Je word nog wel een beetje geleefd, op den duur kom je erachter dat je al weer een tijd verder bent en dat dat ook snel is gegaan, dat lijkt helemaal niet zo. Je kunt er dan wel beter over praten, maar het gemis word erger. Je praat tegen een foto. Praat in de lucht. Zie het als leven in een stofwolk, je geniet wel maar allemaal iets minder. Het is gedempt. Sterkte met de verwerking.