Blijf bij jezelf

Tja daar zit ik dan, voor de zoveelste keer, moed te verzamelen om mijn verhaal te schrijven. Of eigenlijk mijn verhaal te delen aan mensen die een beetje in hetzelfde water varen. Door veel te lezen over jullie schrijf ik nu mijn verhaal op.

En tja waar begin je dan?!

In mijn geval, van een tijdje terug en op weg naar nu. Ik ben Astrid, 31 jaar, getrouwd en we zijn ouders van een dochtertje (van bijna 3 jaar). Mijn man heb ik 7 jaar geleden leren kennen en daarna is het allemaal in snel trein vaart gegaan. In de herfst van 2014 zijn we getrouwd en al snel kochten we een huis. Tja daar is het huisje boompje (oh en geen beestjes want we zijn allebei best wel allergisch voor huisdieren :( )

In januari 2015 besloten we ons plan om kinderen aan ons leven toe te voegen. Al snel (binnen een maand of 5) bleek in ik verwachting te zijn. En met 7-8 weken was de echo prima en plande we onze volgende echo in (12weken) na een lekkere vakantie op naar de volgende echo. Tijdens de 12 weken echo bleek het toch niet goed te zijn, even na de eerste echo is het niet goed gegaan. Maar mijn lijf ging wel door en omdat mijn lijf met 12-13 weken het vruchtje niet uit zichzelf had afstoten hebben ze een curettage gedaan. Na deze ingreep kwam mijn menstruatie maar niet op gang en na een week of 13 ben ik toch maar met het ziekenhuis gaan bellen. Eerst dachten zij aan verkleving door de curettage maar gelukkig was dit het niet maar bij de eerste echo die ze maakte zij ze, oh het is PCOS. ik dacht alleen maar wat?!? is dat.

Veel gegoogle, waar ik niet blij van werd en ik vond de kennis van toen erg onduidelijk. Na een medische molen van een maand of 2, werd er bevestigd je hebt PCOS en werd ik naar huis gestuurd met "als je met een maand of 6 niet zwanger bent, bel dan nog eens" en binnen 4 weken had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. tja dit verwachtte ik echt niet, ondertussen groeide ons kindje in mij en maakte we ons huis gereed voor onszelf en onze spruit. Mijn zwangerschap verliep niet zonder de bekende kwaaltjes en na een zwangerschap van 41 en 3 dagen is onze kleine meid met hulp geboren. Door het snelle zwanger worden niet meer stil gestaan bij het PCOS. Want ja, je was toch snel zwanger. Onze meid was bijna 1,5 en we dachten na over een tweede.  doordat de gezondheid van mijn vader achteruit ging en mijn relatie met mijn vader behoorlijk close is werd er in mij een gevoel aangewakkerd waardoor ik heel graag ons gezin wilde uitbreiden, en samen begonnen we aan dit avontuur. Toen ben ik gestopt met de pil en na 6 maanden geen menstruatie via de huisarts eerst naar een diëtiste verwezen, die mijn voeding beoordeelde en niets geks zag. Uiteindelijk na wat gesteggel en weken verder toch doorverwezen naar het ziekenhuis.

De medische molen in, begonnen met Provera en Clomid. ze waren erg enthousiast over de clomid en ze zagen dat mijn lijf er (hyper) actief op reageerde en dus mocht ik doorgaan op dezelfde dosis. Jemig dat heb ik ervaren als een helse periode en ik bleek dus vatbaar voor depressieve gevoelens te zijn. Ik heb mezelf mentaal voelen aftakelen. Ik denk dat ik tijdens die periode geen leuke vrouw, moeder en vriendin was ondanks dat ik probeerde mijn gevoelens uit te zetten. na 6 maanden, en vele mislukte pogingen en om je heen en mensen die dicht bij je staan die wel zwanger worden heb ik er een streep onder gezet. Ik kon niet meer, eerst door een pauze in te lassen en we de tijd zouden gebruiken om na denken of we verder wilden.

Na een heerlijke pauze en een fijne vakantie. hadden we besloten om niet door te gaan met de medische molen en toen begon mijn lijf weer iets zelf te doen. tja is dit dan wel of geen menstruatie dus met wat vage kwaaltjes naar de gyno en die gaf aan het lijkt op iets reguliers en het kan zijn dat je lijf zelf iets gaat doen. Intussen ben ik bijna 6 kilo afgevallen, dus ja het kan.

Voor alsnog hebben we besloten om te stoppen met de medische molen en te genieten van ons drietjes, wij zijn met samen gelukkig getrouwd (helaas hebben twee van onze vrienden gezegd te gaan scheiden) en hebben een prachtig cadeau gekregen, onze dochter. Als het dan op een natuurlijke manier komt is dat een mega cadeau. Voor nu zijn we dolblij met elkaar en blijf ik bij mezelf omdat dit mijn/onze keuze is. Ik wil geen kermis aan mijn lijf omdat ik iets perse wil. Niet ten kosten van mijn gezin, mijn man en onbewust mijn dochter het gevoel geven dat ze niet goed genoeg is. Ho dit is mijn gevoel en ieder die hier anders over denkt dat mag!!

Veel van onze vrienden weten van de situatie waarin we zitten en komt het wel ter spraken en sommige vragen het zonder erover na te denken of er al een tweede komt. Dit tot groot verdriet natuurlijk maar dit laten we niet altijd zien. Want vele denken er helaas niet over zoals wij hierboven.