Bijna 3 weken te vroeg

14-12-2001. Rond 12uur snachts lijkt er een ballon te knappen, mijn bed wordt nat. Vol ongeloof realiseer ik mij dat de bevalling gaat beginnen. Ik had er nog niet op gerekend, maar ik ben er klaar voor. Ik hobbel naar de badkamer, vruchtwater is helder, dus ik denk dat ik nog wel  even wat kan dommelen. Maar nee, dommelen is er niet bij, weeën komen in sneltreinvaart, eigenlijk niet te timen. Met een uur bellen we de verloskundige, die mij hoort en toch maar even komt checken. Dit kind heeft zin om te komen, na nog een uur weeën storm, mag ik al gaan persen. Helaas gaat dit gedeelte minder voortvarend. Al manieren proberen we, uiteindelijk op de baarstoel gaat het het best. Na bijna 2 uur persen is ons wonder er Beau Joel. Klein, 2900 gram en pikzwarte haartjes, maar wel een afwijking aan zijn rechtervoet. Een grote teen die dwars op zijn voet staat en er vreemd uitziet. De verloskundige is er rustig onder, niet bezorgd en weet dat gevoel ook op mij over te brengen. Dat zijn zorgen voor later. Zijn start is verder goed, met mij gaat het goed...uitgeput maar zo ontzettend gelukkig met dit kleine bundeltje. Een gevoel dat ik nooit meer zal vergeten, ik kan het nu nog bijna voelen!

De eerste week gaat drinken moeizaam, ik heb gekozen voor borstvoeding  de beste start, maar niemand had mij ooit verteld hoe pijnlijk dit kon zijn. Hij hapt moeilijk aan, heb snel vreselijke tepelkloven. Met verkrampte tenen voed ik mijn kind, maar geen denken aan om op te geven. Een oergevoel drijft mij voort. Alles voor mijn kind. 

Hij begint behoorlijk geel te zien en moet veel in het licht liggen. De kraamverzorgende lijkt niet gealarmeerd, ik vertrouw erop dat het goed is. Googlen was er toen niet bij. Misschien ook maar beter. Nu vertrouwde ik op het oordeel van de deskundige en kon ik mij niet onnodig ongerust maken...na 1 week ging de kraamverzorgende weg en kwam het op mij neer. Ik wist dat ik het kon!

Hij huilde en huilde, eindeloze uren, overdag en 's nachtst. Ik nam het zoals het kwam. Baby's huilen nu eenmaal en je nachtrust gaat eraan. Ik overleefde op oneindig veel liefde voor mijn kind en hobbelen uren met hem door ons huis...

Na 2 1/2 maand werd mijn kind ziek, heel erg ziek en bleek dat vreemde voetje/dubbele teentje, meer te betekenen te hebben als gedacht door ons en de deskundige...