Bij elkaar blijven is geen vanzelfsprekendheid!

Ieder stel met een (chronisch) ziek kind herkent dit mogelijk wel. Je kind is al een tijdje niet fit, de zorgen voor en over je kind lopen alsmaar op, de nachten gaan minder of doordat je daadwerkelijk moet zorgen, of omdat je je zorgen maakt en niet goed kan slapen. De stress binnen het gezin loopt hierdoor steeds verder op en de lontjes van eenieder wordt korter. 

In iedere andere situatie zal deze periode van stress weer overgaan en komt de rust weer terug in het gezin. Je gaat weer op zoek naar elkaar en vind elkaar weer in de liefde voor de kinderen.

Maar wat als dit niet gebeurt en de stress door blijft gaan, omdat de zorgen voor en over je kind niet over zullen gaan. Hoe zorg je dan samen dat je relatie standhoudt? Dat je elkaar blijft zien als partner, als maatje als veilige haven als de liefde van je leven? 

Ik moet zeggen hier stoeien mijn man en ik toch wel regelmatig mee! 

Ik ken mijn man nu ruim 12,5 jaar sinds dat ik een meisje van 16 was en hebben dus veel mee gemaakt en elkaar goed leren kennen. We zijn inmiddels ruim 2 jaar getrouwd en hebben 2 super geweldig mooie lieve kinderen. Dochtertje Floor (23 maanden) en zoontje Tijn (8 maanden). Ik heb volmondig ja gezegd tijdens ons trouwen en wist ook zeker dat ik voor hem wilde kiezen, in voor en tegenspoed. Want wij samen, konden en kunnen de wereld aan! 

Maar we merken nu dus ook heel sterk een onmacht een onrust een disbalans die continu op de loer ligt.

Onze dochter is chronisch ziek heeft een ontzettend unieke auto-immuunziekte (maar niet precies duidelijk welke omdat hij zo uniek is) waardoor we al ruim 1,5 jaar op scherp staan. En onze zoon werd geboren met rhesus factor antagonisme. Dit zijn beide onderwerpen die eerder in mijn blogs al besproken zijn mocht je dat interessant vinden en willen lezen! 

We staan inmiddels dan ook in standje overleven en zijn in ons dagelijkse leven enkel nog bezig met regelen voor en zorgen voor en over de kids. Naast werken dan. Maar hier door zien we elkaar meer als partner in the battle, dan als partner partner. 

Ook het schakelen vinden we lastig wanneer hebben we elkaar als krijger/ soldaat tegen het kwaad nodig, en wanneer hebben we elkaar nodig als partner. En doet dit er eigenlijk nog wel toe op dit moment? 

Je raakt elkaar een beetje kwijt, en soms, soms is het zoeken naar een naald in een hooiberg. Want af en toe weet ik mijn weg niet goed terug te vinden naar mijn man, mijn partner. 

Mijn maatje, mijn partner in war is er gelukkig altijd, en we staan samen ook onwijs sterk in dit hele gebeuren. Wat maakt dat ik me gelukkig nooit alleen voel. 

Maar de hele situatie maakt me wel bewust dat bij elkaar blijven geen vanzelfsprekendheid is. Ik snap het wanneer twee geliefden elkaar kwijt raken en de weg niet meer terug zouden kunnen vinden. Ik snap het wanneer je verloren gaat in het grotere geheel. 

Maar ik zou mijn man, mijn maatje, mijn liefde van mijn leven toch niet voor altijd kwijt willen raken. We blijven elkaar dus maar gewoon zoeken en gelukkig vinden we elkaar nog telkens.