_Beslissingen nemen? Volg je gevoel?_

Beslissingen nemen, hoe doe je dit goed? Bijna alle kaders waar binnen ik mijn leven leefde voordat onze dochter overleed zijn weg. Mijn gevoel lijkt het enige te zijn wat nog een beetje een goede richting geeft. Ik hoop dat ik door mijn gevoel weer nieuwe kaders ga krijgen waar binnen ik beslissingen kan en ga nemen.

Alle grote dingen in huis die voor onze dochter waren zijn opgeruimd. Maar wanneer ruim ik de rest op? De afgelopen dagen stond ik al een paar keer voor de kast met alle kleertjes, en voor de bak met alle verschoningsspullen. Maar dan gebeurd er niks. Ik kan er niks mee. Ik weet niet wanneer de juiste tijd is om dit te doen. Moet ik dingen weg geven? Anderen er blij mee maken? Moet ik alles bewaren? Moet ik het weggooien? Of moet ik het gewoon nog even laten liggen totdat ik weet wat ik wil?

Op haar kamer staat haar bedje er nog net zo bij als toen ze erin lag de dagen voor de uitvaart. Ik kan het niet opruimen. Waarom niet? Omdat mijn gevoel zegt dat ik het niet moet doen? Geen idee!

Naast haar bedje staat de co sleeper, ik heb hem dus al wel verplaatst van ons bed naar haar kamer. Maar de dekentjes liggen nog net zo als eerste kerstdag, de dag dat ik haar voor het laatst daaruit heb gehaald. Wordt het tijd om dat uit te wassen? Ook dat lukt niet.

Wel heb ik de beslissing gemaakt om de komende tijd alleen nog dingen te doen waar ik energie van krijg en waar ik blij van wordt. En daarom heb ik gekozen voor wat minder werk en wat meer vrije tijd. Ook een lastige keus, maar een keus gemaakt op mijn gevoel. En dat is altijd goed toch?!

Het zijn soms kleine dingen die toch een herinnering met zich mee dragen waardoor ik het lastig vind om dat weg te doen. Is dat gek?Bijvoorbeeld de tas die ik elke dag mee nam op en neer naar het ziekenhuis, die staat nog net zo in de bijkeuken als een paar maanden geleden. Moet ik dit opruimen en weg doen?En mijn schoenen, mijn All Stars. Met deze schoenen wandelde ik elke dag een rondje met de wandelwagen toen ze thuis was en later van het Ronald McDonald huis naar het ziekenhuis. Die schoenen zijn nu af, moet ik die ook weg doen?

Ik snap dat er punt komt dat ik toch echt een beslissing hier over moet nemen, maar voor nu schuif ik het nog even voor mij uit. En accepteer ik dat dingen die normaal voor mij waren nu toch anders zijn. Want het gemis is groot, en als ik het een beetje kan opvullen met spullen die herinneringen geven dan laat ik dat even zo.

Ik mis je lief klein meisje… ♡