Ben ik mama of Laura

Je hele zwangerschap kijk je er naar uit. Een tweede kindje, een tweede bonk geluk die later uitgroeit tot een tweede bonk ellende in een schattig omhulsel maar wat een rijkdom, twee van die heerlijke ventjes! Maar ik keek er aan het einde vooral naar uit om die buik kwijt te zijn, hoe fijn het ook was, ik wou me weer normaal voort bewegen, mij fatsoenlijk aankleden en normaal een auto in kunnen stappen.

Daan liet echter heel lang op zich wachten. Ik was op en uiteindelijk is hij met 41+4 weken geboren. Lichamelijk en mentaal was ik er klaar mee. Het wachten, slecht slapen en de lichamelijke klachten maakte dat ik het energieniveau van een overspannen luiaard had. Ik verplaatste me trouwens ook met de snelheid van een luiaard, alles kostte meer energie dan ik in me had. Maar ik had grote hoop dat ik, zodra ik bevallen was, langzaam aan weer meer mezelf zou worden. Dat ik weer meer energie zou hebben om leuke dingen te doen, met de jongens, met ons gezin, en voor mijn eigen sociale leventje.

Inmiddels is Daan 3 maanden oud en ik kan zeggen, ik ben nog steeds niet mezelf. Wellicht heeft dat te maken met dat we er met 6 weken pas achter kwamen dat ik een behoorlijk ijzertekort had. Of dat Daan nog steeds niet doorslaapt. Of door de puberende peuter die ook aandacht vraagt. Of doordat ik later plots zonder werk kwam te zitten. Al zijn 12 weken natuurlijk niks, ze zeggen niet voor niks 9 maanden op 9 maanden af. Maar ik had het zo gehoopt.

Maar het komt, het begin is er.  Langzaam merk ik dat mijn energie terug komt, mijn lol in instagram en het schrijven van blogs sluipt er steeds meer in en ik ga weer graag de deur uit. Want ik ben naast mama ook nog gewoon Laura. 

Liefs,

Laura