Avondeten. Het moet, maar soms... (of meestal...)

Als je mij dan toch perse in een hokje wil plaatsen dan ben ik oprecht een ontaarde moeder. Of een relaxte moeder. Of een moeder die de kantjes ervan af loopt. Ik ben in ieder geval bij lange na geen ultra-beschermende-moeder. Of een kookprinses-moeder. Maar goed, de mensen die mijn blogs lezen die weten dat inmiddels wel ;-)

Eten. En dan met name het avondeten. Pffff.... wat een crime is het toch elke dag weer. Sara is een alleseter dus je zou al gauw denken dat het dan niet zo moeilijk is. Dat klopt. Maar ik heb ook nog te maken met Jurre. Laat die nou net lang niet alles lusten. Ik bel hem iedere dag. Soms meerdere keren op een dag, maar in ieder geval zo rond half vier 's middags. Ik ben dan vaak onderweg naar het dorp of loop in het bos. De enige vraag die dagelijks terug komt is of hij nog suggesties heeft voor het eten. Meestal is zijn reactie dat het niet uitmaakt. 

Net zoals vandaag, het was 15.28 uur. Mooi op tijd voor het dagelijkse belletje. En uiteraard kwam de onvermijdelijke vraag wat hij wil eten. Wederom gaf hij aan dat hij geen suggesties had en dat het hem niet uitmaakt. Ik begin de suggesties die ik heb dan maar op te noemen; Pasta? Nee, hebben we net gehad (2 weken geleden, maar oké). Soep? Nee, hebben we vorige week nog gehad. Stamppot? Nee, is het geen weer voor. Aardappels, vlees, groente? Ach, als het perse moet. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet al te lang, want het lijstje met gerechten dat we kunnen eten is niet bijster lang. 

Zo af en toe heb ik een uitspatting en maak ik iets 'nieuws'. Dan zie ik in de supermarkt een pakje of zakje waarvan ik dan denk dat het erg lekker is. Even kijken of het niet erg ingewikkeld is en dan de benodigde ingrediënten erbij zoeken. Zo maakte ik een paar weken geleden een prutje met sperziebonen in satésaus. Zag er op de verpakking prima uit. Ik vond het zelf niet heel vies, maar Jurre was nog net niet aan het kokhalzen. Dit hoefde ik niet nog een keer te maken wat hem betrof. En zo zie ik veel dingen in de supermarkt voorbijkomen waarbij ik bij voorbaat al weet dat ik het niet hoef te proberen. 

Zo ook de wereldberoemde Knorr Wereldgerechten. We eten er van die hele serie 3; burrito's, taco's en zo af en toe kip siam. Ik denk dat ik daar wel bijna alles lekker van vind maar Jurre haalt zijn neus op bij alles wat ik voorstel. De allerlekkerste en makkelijke recepten in Allerhande; jak, getsie, bah en 'vind je dat nou nodig' zijn veelgehoorde uitspraken bij mijn eet-voorstellen. 

Onlangs belde Jurre dat hij niet thuis zou eten. Nou, dan is het toch echt feest voor Sare en mij! Dan maak ik een grote bak lasagne die dan bijna helemaal wordt opgegeten. Zo lekker vinden wij dat. Maar dan wel de lasagne van Bertolli, met bechamelsaus en veel mozzarella en Parmezaanse kaas. Ook macaroni staat hoog op ons lijstje. Daarvan maak ik dan zoveel dat ik een paar bakjes kan invriezen. 

Mijn zus komt ook vaak met goedbedoelde recepten. Ze wilde mij al een keer een tajine cadeau geven, want daar maak je heel makkelijk lekkere gerechten mee. En ja, ik vind het erg lekker. Maar echtgenoot.... Ik zucht inwendig heel diep en sla het lieve aanbod af. Ook kreeg ik gister van iemand een heel makkelijk recept; iets met courgette, aubergine en couscous. Geboeid was ik aan het luisteren tot ze over de couscous begon. Laat maar, dacht ik. Missie kansloos.

Dus dan maar weer terug naar de pakjes en zakjes. Voor mij zijn ze een uitkomst. En ook de aardappelen, vlees en groente doen het goed. Niet te moeilijk, maar wel gezond. Al moet ik zeggen dat ik mijn aardappels voortaan wel door Cela Vita laat schillen. Ik heb vorige week zelf geschild omdat de verpakking zei dat het romige en kruimige aardappelen waren, perfect voor de stamppot. Vol goede moed begon ik met een dunschiller. Geen succes want het snijgedeelte zat vast. Dunschiller nummer 2 was ook geen succes vanwege de vele 'putjes' in de aardappel. Een gewoon schilmesje dan. Deze was bot dus op naar schilmesje 2. Uiteindelijk daar een kilo aardappelen mee geschild. Na 4 aardappelen was ik het alweer zat en had ik kramp in mijn vingers, maar het eindresultaat mocht er zijn. De zuurkool was echt heerlijk! En de aardappelen waren inderdaad romig en heerlijk van smaak.

Ter compensatie van alle pakjes en zakjes eten we veel fruit en rauwkost. As we speak staat er een schaal met paprika, komkommer en worteltjes op tafel. En alle goedbedoelde en 'makkelijke' recepten die ik krijg toegeschoven bewaar ik voor 'later'. Ik vind er niks aan om te koken en ben er ook echt niet goed in. Vaak heb je ook ingrediënten nodig waarvan ik het bestaan niet weet. Dan heb je een snufje nodig van dit of een mespuntje van dat. Nou, bij Appie verkopen ze geen 'snufjes en mespuntjes'. Wel bussen vol en kiloverpakkingen. Zo staat er in mijn koelkast nog een flesje kookroom. Ooit eens een eetlepel van dat spul nodig gehad. Ik denk dat ik de rest inmiddels wel kan weggooien. Om nog maar te zwijgen over kaneel, Italiaanse kruiden en kurkuma. Het staat ergens in de voorraadkast. 

Ik hou het bij de receptjes die ik wel kan. En voor Sara maar gewoon 1 of 2 keer per week een boterham, voel ik mij niet schuldig over. Ik ben niet gemaakt om in de keuken te staan en daar heb ik mij bij neergelegd. Ik stop mijn tijd in dingen die ik wel leuk vind. En koken hoort daar niet bij.