Automatische piloot: UIT

Mijn leven is het afgelopen half jaar volledig veranderd. Veranderingen die meer impact op me hebben gehad dan ik eerst had gedacht. Of beter gezegd, dan dat ik wou toegeven. De buitenwereld ziet een vrouw die gelukkig is. Ik lachte en zei altijd dat alles goed ging, want dat was in mijn ogen het gemakkelijkste. Ik dacht dat als ik het vaak genoeg zei, het misschien ook echt goed zou gaan... Maar dit was eigenlijk alleen maar een masker. Ik durfde ook niet eerlijk te zijn over hoe ik mij echt voelde. "Komaan je MOET door met jouw leven, je bent een mama van twee kindjes." Een zin die vaak gezegd werd. Of: "Je MOET sterk zijn." Ik weet dat het allemaal goed bedoeld was, maar ik had het gevoel alsof ik geen verdriet mocht hebben of dat ik niet mocht tonen dat ik het moeilijk had. Dus ik verstopte alles achter die glimlach die iedereen elke dag zag en ging alleen door met mijn leven... Mensen spraken hun bewondering uit over hoeveel respect ze voor mij hadden, dat ik een sterke vrouw was. Alleen, als ik in de spiegel kijk dan zie ik geen sterkte vrouw. Ik zie een vrouw die er helemaal doorheen zit en elke dag opnieuw vecht tegen de waarheid...

Ik ben na de breuk weer dichter bij mijn ouders gaan wonen. Het nadeel was dat ik vier uur per dag in de bus zou moeten doorbrengen om te gaan werken. Iets waar ik wel aan zou wennen dacht ik. Toch, dit is na een tijdje lichamelijk én mentaal heel erg vermoeiend. Zeker in combinatie met onvoldoende slaap. Om 6u00 's morgens al op de bus stappen om dan tegen 18u00 thuis te zijn, waar mijn huishouden op mij wacht en waar ik dan ook moet zorgen voor mijn meisjes. En dat allemaal helemáál alleen. Ik hed geen tijd meer voor mezelf en ik ben mezelf dan ook helemaal kwijt geraakt. Ik leef het laatste half jaar op automatische piloot en heb gewoon geen ademruimte meer. Het feit dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat met mij, dat ik onzeker ben en een negatief beeld heb over mezelf maakte dit allemaal nog zwaarder. Ik heb nog steeds alle gevoelens van mijn relatiebreuk niet verwerkt. Het gevoel dat ik gefaald heb als moeder blijft in mijn hoofd spoken. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme deuk gehad. Ik eet al mijn gevoelens en problemen weg, waardoor ik weer een aantal zichtbare kilo's ben aangekomen. Ik voel me vreselijk slecht in mijn vel. Daarnaast heb ik nog Eliana haar medisch traject dat zwaar op mijn schouders weegt. Waar ik ook vaak heen en weer voor onderweg ben. Elke seconde van mijn dag is gevuld. Mijn lichaam en hoofd draaien overuren en gaan elke dag steeds meer achteruit.

Een half jaar lang ben ik al aan het worstelen met mezelf. Met moeite ging ik wel door met werken, kon ik zorgen voor mijn meisjes en kon ik de essentiële dagelijkse taken wat bijhouden. Maar een paar weken geleden ging het plots heel snel achteruit... Een heerlijke, zonnige herfstdag. We zouden een wandeling gaan maken en kastanjes zoeken. Terwijl ik op de zetel lag, voelde ik me plots leeg en los van de realiteit. Ik kon mezelf nauwelijks ertoe brengen om iets te doen. Ik zat opeens zo diep dat ik niets anders wou doen dan gewoon blijven liggen. Een gevoel dat mij eigenlijk wel bang maakte. Want nu had ik zelfs geen kracht meer om iets leuks te gaan doen met de meisjes... Iets wat sinds toen steeds vaker gebeurde. Elke keer had ik hier intens veel verdriet om en kwam er een enorm schuldgevoel naar boven. Ik voelde me schuldig dat ik niet eens meer energie had om een betrokken moeder voor mijn kinderen te zijn. Ik werd steeds meer prikkelbaar, lusteloos en was vaak niet meer in staat om ergens plezier in te hebben. Dat was voor mij een teken om aan de alarmbel te trekken, ook al veeg ik daarmee het beeld van "sterke vrouw" weg voor de buitenwereld...

Twee weken geleden heb ik dus de stap gezet en een afspraak vastgezet bij de dokter. Ik heb nog elke dag geworsteld met de gedachte om de afspraak te annuleren en gewoon door te gaan zoals ik het de afgelopen tijd gedaan heb. Maar ik kan het niet meer, ik kan het niet meer verstoppen. Elke dag werd het steeds moeilijker om mijn masker op te zetten... Daar zat ik dan vorige week bij de dokter. Ik kreeg de diagnose te horen waar ik al bang voor was, iets wat ik al maanden probeer te verbergen: depressie. Het maakt mij nu niet meer uit als ik hierdoor zwak ga overkomen. Ik wil niet meer doen alsof alles goed gaat, gewoon omdat de buitenwereld verwacht van mij dat ik sterk blijf en doorga. Ik heb het geprobeerd, maar ik ben ook maar een mens. Ik wil juist doorgaan met mijn leven, daarom heb ik hulp gezocht. Het is tijd om even op pauze te drukken. Het is tijd om die automatische piloot even uit te schakelen. Om tijd te nemen voor mezelf en te werken aan mezelf. Al heb ik op dit moment geen idee hoe of wat, maar één ding weet ik zeker: ik wil me niet meer zo voelen. Ik wil terug beter worden, voor mijn kinderen maar vooral ook voor mijzelf.