8 jaar geleden
Anderhalve kilo eerlijkheid, met een vleugje paniek.
Vandaag netzoals gisteren en de dag ervoor. Waneer wordt het weer beter?
Baby hangt aan been. Hij jankt zeurderig- het de plat du jour. Een fase. Vermoeiend. Baby kiepert zijn boterham met pindakaas over het hoogpolige tapijt. Hij duwt mijn tandenborstel in mijn oor. Baby trekt mijn joggingsbroek naar beneden. Daar sta ik, in mijn vieze, stinkende onderbroek, om half twee in de middag. Baby heeft alles wat hij nodig heeft, maar mijn ontbijt is nog niet gemaakt. Geen tijd. Geen puf. Nog ongewassen. Bijna Baby middagslaapje.
Zo gaat het vaak. Het huis een oorlogsslagveld aan speelgoed. Drie uur opruimwoede en geen ogenschijnlijk resultaat.
Baby heeft in de tuin gespeeld. Te eten en te drinken gehad. Liedjes gezongen met mama. Schone kleertjes. Knuffels. Kusjes. Gedanst. Binnen gespeeld. Hij is content. Hij mag gaan slapen.
Nu ik. Zoals elke dag, zou ik nu actief voor mijzelf moeten zorgen. Eten, slapen, dat moet maar. Waar is de tijd voor boeken schrijven, schilderen? De energie voor de home-work out? Nog een schoonmaakrondje? Zoals elke dag, voel ik iemand het laatste restje energie uit mij laten lopen, alsof de badstop eruit is getrokken.
Lelijke gedachtes spoelen naar binnen: ik zou beter voor Baby moeten zorgen. Het is nu vier uur 's middags en ik zou al met hem buiten gelopen moeten hebben. In plaats daarvan eet hij een broodje. Valt hij op zijn achterhoofd. Huilen. Troosten. Weer rustig.
OK. Weer zo'n lelijke gedachte: hij zou al met anderen gespeeld moeten hebben. Verveelt hij zich? Door mij? Hij moet een broertje of een zusje. Hoe dan? Ik ben nog niet eens van de paniekaanvallen af. Ik ben niet zoals andere moeders, die vrolijk doorwerken en doorbroeden. Die tijd maken voor hun nagels, hun haar, hun strakke lichaam.
Ik wil ook door, maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik ben moe. Zo moe. Ik wil huilen, zo moe.
Gelukkig kan dat niet: mijn vrolijke zoontje verdient een glimlach. En nog een. En dan vierduizenden volgenden.
Ik wil leuk zijn. Een gezellige date. Lieve gedachtes.
Mediteren? Rot op. Yoga? Jagges. Ik ga maar fietsen. Baby houdt daar van.
Maar waar is nu dat straaltje zonneschijn achter de wolken?
Anoniem
Accepteren!! Als het gevoel je overstelpt dat je het even niet met weet en je met je handen in je haar zit.....Accepteer dat je je zo voelt! Het mag er zijn en het mag nu zo zijn! Dat lucht op!! Je bent wie je bent en je hoeft helemaal niks te zijn behalve dat wat je nou eenmaal bent. En daarom is jouw kindje in jouw leven en houdt hij onvoorwaardelijk van je!!
Anoniem
Het wordt langzaam makkelijker! Eerlijk waar. Hier ook een zware grijze wolk start met 0 energie en geen zonnetje te zien. Zonnetje is langzaam gekomen en de extreme vermoeidheid is weg. Maar mijn zoontje is bijna 1,5 en ben nog steeds niet een mamma die er altijd lekker sprakenkelend uitziet hoor. En loop op m'n vrije dagen het liefst in m'n sportpakket hahahaha Je bent dus niet de enige die zich zo voelt en het kan alleen maar weten worden!!! Hou vol!!!
Anoniem
Ik herken het wel hoor, hier voelde ik me een tijd geleden ook niet helemaal happy en had ik ook nergens puf en energie voor.. je gaat door, maar uiteindelijk wordt je geleegd ipv dat je zelf leeft.. Ik heb er hulp bij gezocht? Misschien voor jou ook een idee.. en bedenk een baby heeft ook meer aan een happy moeder.. dus het is echt belangrijk om je zelf ook goed te voelen. Begin de dag met die wandeling dan is je energie nog vers? Wandelen helpt echt? Ik kreeg er juist energie van.
Anoniem
hoi, is je baby veilig, warm en krijgt te eten en een schone luier? Dan heb je gewonnen! Ik kan je echt aanraden om deze blog te gaan lezen http://theunmumsymum.blogspot.nl/p/about.html het is wel in het Engels, maar volgens mij gaat dat straaltje zonneschijn voor jou een beetje schijnen.