Als het maar gezond is...tot het niet meer zo is

Ruim 6 jaar geleden. Ik was vrij snel nadat ik was gestopt met de pil zwanger. En weet nog dat ik een opluchting voelde. Dat waar ik ruim 10 jaar lang elke dag iets voor slikte om te voorkomen lukte zodra ik ermee stopte. Na de eerste euforie was er natuurlijk ook de spanning. De spanning voor de eerste echo en alle echo's en testen die volgde. Gezonde spanning. Waarbij na de 20 weken echo ik los kon gaan met shoppen voor onze eerste dochter. Een dochter wauw! Voor de bevalling was ik niet perse zenuwachtig. Met name benieuwd. En wat weet je nu bij zo'n eerste keer. 

Gezond en wel kwam Ruby in 2016 ter wereld. Doordat ik koorts had tijdens de bevalling moest Ruby aan de antibiotica na haar geboorte en moesten we 4 dagen blijven. Hoewel gedoe en eigenlijk best heftig heb ik me er toen niet heel druk om gemaakt. Ik ben daar best nuchter in en ga niet meteen uit van het ergste. 

Bijna 3 jaar later werd onze tweede dochter Charlie geboren. Hoewel ik eerst dacht dat het een jongen zou worden (ik heb zelf 2 broertjes) droomde ik over twee meiden. Een meisjes mama. Na de geboorte van Charlie voelde het compleet. Trots was ik. En ook wel een gevoel van twee gezonde kinderen, dat is gelukt. Vink. Van een eventuele derde was géén sprake. Maar ook wel de gedachte dan is het straks niet gezond. Blij waren we met onze meiden.

9 maanden lang leef je van echo naar echo. Blij en opgelucht als het goed gaat. Als na het lezen van alle informatie over voorkomende afwijkingen en ziektes het er goed blijkt uit te zien. En euforie als ze gezond en wel ter wereld komen. Ze een 10 scoren op de test. Maar dat is pas het begin. Het begin van de zorgen. Zorgen klein en groot. Zorgen of ze nog wel ademenen die eerste nachten thuis. Zorgen om koorts als ze ziek zijn of rode vlekjes hebben. Maar ook angsten. Angsten wanneer je nare krantenberichten leest. Sinds ik moeder ben komen berichten over kinderen nog meer binnen. Angst voor verdrinking, ongelukken in het verkeer wanneer ze net gaan lopen. Verstikking wanneer ze alles in hun mond stoppen. En soms al vlagen van angst over al die dingen die kunnen gebeuren wanneer het tieners zullen zijn. Maar ook angsten voor ziektes. Ziektes die zomaar ontstaan. Zonder het door te hebben. Zeldzame ziektes, chronische ziekes. Kanker. Nee dat gebeurt ons niet. Die angsten wuifde ik vaak weer snel weg. Ik ben absoluut geen doemdenker en ga vaak van het positieve uit. Ook toen ik op 1 maart 2021 met Charlie in het ziekenhuis zat. Toen we mochten wachten op de bloeduitslag; wat fijn dat ze zo doorpakken. Toen ze een knuffelbeer kreeg van de receptie medewerkers bij de kinderafdeling; wat lief dat had toch niet gehoeven. We zijn hier immers zo weer weg. Tot we moesten blijven. Tot de arts zei het kunnen hele luchtige dingen zijn maar ook vele ergere dingen. Tot de wereld die avond onder onze voeten vandaan zakte. Toen Charlie de diagnose leukemie kreeg. Ons kind, kanker. 

Nooit verwacht, nooit gedacht. En natuurlijk moet je ook niet te lang stil staan bij alles wat er kan gebeuren. Maar sta wel vaker stil bij wat gezond zijn betekent. Hoe dankbaar je mag zijn als je kinderen gezond zijn. Hoe je daarvan mag genieten. Want dat het ook zomaar anders kan zijn.

Als het naar gezond is. Als het maar gezond blijft. Als ze maar gelukkig is. Als ze maar gelukkig blijft ❤️. 

Kun je ook lezen van Aimée: "Wereldkankerdag; opeens zijn we zo'n gezin".