Alles is zo'n cliché

Zinnen als: 'stop de tijd' 'wat gaat het toch snel' 'wat groeit hij hard' 'geniet er nu maar van, want voor je het weet is het voorbij' dat zijn nu zinnen die op mij van toepassing zijn of die ik inmiddels zelf tegen anderen zeg. 

Het is namelijk allemaal zo ontzettend waar. Ik kan daarom iedere vader of moeder op het hart drukken: Geniet er nu van, want voor je het weet is het namelijk voorbij. Ik bedoel niet dat het ouderschap voorbij is, maar dat moment dat je eigenlijk iets anders wilde doen, iets anders aan je hoofd had dan naar je kind(eren) kijken en luisteren, samen zijn. 

Ik ben me daar heel erg bewust van, dat heeft met mijn huidige leeftijd te maken (44 jaar), maar ook door de dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven. Ik vind elke dag een cadeautje, of het nu regent, stormt, onweert, of de zon nu wel schijnt- of niet. Elke dag is een geschenk. Het is een geschenk om te kijken hoe onze zoon ligt te slapen, hoe hij achter een beeldscherm zit, hoe hij zit te zeuren, hoe hij lief is tegen ons en soms een draakje kan zijn. De tekeningen die hij elke dag weer maakt. Ik sta er echt bewust bij stil. En nee, ik bewaar helemaal niet al zijn tekeningen, ik bewaar niet al zijn kleding, omdat ik er geen afstand van kan doen. Ik bewaar mijn herinneringen en de vlinders in mijn buik voor hem, ik bewaar ze in mij. 

Maar hoe kun je nou echt stil staan bij het leven, terwijl we allemaal zo ontzettend druk zijn, met van alles en toch ook weer met niets? We zitten constant op onze mobiel, tablet of laptop. We zijn erg bezig met het promoten van onze dagelijkse dingen. (tenminste ik zeg voor mijzelf: guilty). Wij zijn constant 'aan' en in beweging, ik denk wel meer dan onze ouders en grootouders. 

En ik vind het leuk. Ik hou ervan om bezig en zichtbaar te zijn op social media, ik hou van sporten, ik hou van mijn werk. Ik vind het ontzettend tof om andere mensen te motiveren (al dan niet via Social Media), ik vind het super fijn om anderen te helpen en echt voor ze klaar te staan, naar ze te luisteren, maar ook om gewoon met mijn vriendinnen lol te maken. En ja, soms groeit het echt boven mijn hoofd en ben ik ook even te snel gegaan, te druk geweest en kan ik gewoon niet meer op adem komen, en toch (gelukkig) vind ik altijd mijn balans. En die balans is zo ontzettend belangrijk: Ik hou namelijk het meeste van mijn gezin. Alleen kan ik er niet 100% zijn als ik ook niet nog van alles doe voor mijzelf. 

Ik heb veel geleerd door de dingen die ik meemaakte in mijn leven. 1 periode waar ik veel leerde over mijzelf en stilstaan bij het leven, kwam door mijn postnatale depressie. Ik kon gewoon niets meer dus moest echt kiezen in wat ik dan wel ging doen, waar ik aan ging bouwen en dat was op dat moment mijn moederrol. 

Aangezien ik super snel moe was, nam ik juist veel tijd voor dingen die ik wel deed. Dus boodschappen doen daar nam ik tijd voor, ik haastte me niet en daarna kon ik gewoon niets anders meer die dag. Het was heel erg zwaar, maar ook heel erg leerzaam, achteraf. Alhoewel ik toen echt dacht dat ik voor altijd moe zou zijn. (gelukkig is dat niet waar en met de juiste hulp kom je er echt boven op). Ik werkte trouwens wel in die periode. Het leek wel of ik op mijn werk juist energie kreeg. Even geen moeder zijn, heel gek en toch heel waar. 

En nu denk ik: 

Waarom zou je willen haasten in de supermarkt, als je ook met heel veel aandacht samen met je kind boodschappen kunt doen, stil staan bij de dingen die hij/zij wil weten? 

Waarom zou je dingen even snel tussendoor willen doen, terwijl je ook samen met je kindje ergens naar kunt kijken?

Waarom ben je altijd even bezig met iets, terwijl iets ook wel even 5 minuten kan wachten, als je kind wat wil weten of vragen?

Natuurlijk doe ik het niet perfect, maar alles is en gaat zo snel voorbij. Het gaat uiteindelijk allemaal om balans. 

Ik heb net zoals elke ouder weleens last van een kind wat moeilijk in slaap valt. Onze zoon gaat natuurlijk al vanaf zijn geboorte door allerlei fases, van hele nachten doorslapen tot hele nachten wakker blijven. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat het een fase is. Ook toen het met mij niet lekker, dacht ik over de fases bij Matt, het is tijdelijk. 

Zo zitten wij nu in de fase: Midden in de nacht wakker worden, en dan roept hij dat hij bang is, of hij wil dat we nog even bij hem komen liggen voordat hij in slaap valt. Ik heb altijd geleerd van mijn ouders, dat je dat nooit moet doen. Dat is de overtuiging die zou hadden en die ze op mij overbrachten. Ik was het ook eens met mijn ouders. 

Nu ben ik zelf moeder en nu denk ik: waarom zou ik niet naar onze zoon luisteren, waarom zou ik niet even bij hem gaan liggen en waarom zou ik niet even met hem praten, ook al is het midden in de nacht. Ik zelf vind het fijn als hij zich gehoord en gezien voelt en ik geloof echt niet dat als hij 13 jaar is dat hij nog tussen ons in wil liggen, dus ik koester die momenten dat hij ons nog echt nodig heeft, de liefde en warmte van papa en mama nog nodig heeft om zich veilig te voelen op deze manier. 

Mijn motto en overtuiging is: als we nu aandacht geven aan de kleine dingen, dan komen je kinderen ook later als ze volwassen zijn als ze je nodig hebben. 

Gisteren was het Moederdag en onze Matt was jarig, op Moederdag, dat vind ik dan weer zo bijzonder dat ik daar extra lang bij stil gestaan heb. 

Moeder zijn is het mooiste wat er is (alweer een cliché, maar echt zo ontzettend waar)

Dit is mijn roeping, dit is de bedoeling van mijn leven op aarde. 

Oh ja en mijn laatste cliche was onlangs op vakantie. 'als de kinderen het naar hun zin hebben, dan hebben wij dat ook'