ALLE CLICHÉS ZIJN WAAR, BEHALVE DEZE

Clichés omtrent zwangerschap, bevalling en moeder/ ouderschap, je hebt ze vast gehoord, direct of indirect. Mocht je er niet mee bekend zijn, ik heb het over clichés als “Geniet van je zwangerschap, want voor je het weet is jullie wondertje er al” of “Een bevalling is heftig, maar je bent het zo weer vergeten” en deze “Koester deze momenten, want voor je het weet kan het niet meer”. Zo zijn er wel nog een rits clichés en eerlijk is eerlijk…de meeste zijn waar, behalve deze!

Laat ik even bij het begin beginnen. Ik leerde mn vriend John, mijn wederhelft, the dad, zo’n acht jaar geleden kennen. Hoe? Tijdens een avondje clubben in Amsterdam, heel fout, but true story. John komt oorspronkelijk uit Paramaribo, maar woont al vanaf zijn kinderjaren in Rotterdam. Niet in een buitenwijk, nee gewoon hartje centrum. Een echte stadsjongen. Ik daarentegen ben opgegroeid in een dorp, waar je de vogeltjes ochtends vanuit je bed hoort tjirpen en zondags alles dicht is. In de stad wonen, nee mij niet gezien! Of toch wel? Want eenmaal na onze “city guy-meets- village girl” moment in Amsterdam, bloeide er iets op en nog geen twee maanden later trok ik bij John in en verhuisde ik naar Rotterdam.

Wij woonden boven de coffeeshop, ik zie nog het gezicht voor me van mijn vader toen ik dit vertelde. Niet de meest ideale locatie om te wonen, dat moet ik hem nageven. Maar het had ook zijn charme. We woonden midden in de stad, alles was binnen handbereik. Supermarkten, toko’s, eettenten, kledingzaken, het was er. Ondanks dat we in een wat lugubere straten van Rotterdam woonde, heb ik me geen seconde onveilig gevoeld.

Goed, uiteindelijk waren we afgestudeerd en was het klaar met onze studententijd. Het werd tijd voor het volwassen leven, whatever that means. We gingen fulltime werken en kochten voor het eerst een huis. Of we ons stadshuisje ingeruild hebben voor een dorpshuisje? Nee, sterker nog, we gingen twee straten verderop wonen. Voor ons gevoel was het nog iets too soon om de grote stad te verlaten. Maar hoe zouden we het doen als we opeens een gezin hebben? Dat zien we dan wel weer…

Ja het stadsleven, het is niet voor iedereen weggelegd, maar wij voelen ons als een vis in het water. Regelmatig gingen we spontaan de stad in voor ontbijt, brunch of datenight. En waren we de stad zat, dan gingen we een weekendje weg naar een andere stad. Maarrrr, toen was ik zwanger…

Eenmaal zwanger en na de bevalling kregen we allerlei clichés te horen, een aantal heb ik al genoemd, maar onderstaande kregen we ook regelmatig te horen:

De “Geniet nu nog van de tijd samen, want…” cliché, kwam bij ons echt over als “Dadelijk met een kind, heb je geen oog meer voor elkaar”. Met andere woorden, geen datenights, geen weekendjes weg of festivalletjes etc. Dat zal toch niet, dachten we?

Eerlijk is eerlijk, de meeste clichés zijn ook echt waar. Heb ik het dan ook over de cliché in de alinea hierboven? Nee, dat is nou net de enige cliché die wij niet zo ervaren.

Natuurlijk toen Féli er eenmaal was, en zelfs voordat ze er überhaupt was, draaide al veel om haar. Maar alles? Nee, daar zijn John en ik het niet mee eens. We genieten als gezin enorm van elkaar, maar vinden het ook heel erg belangrijk om tijd voor onszelf te hebben, zowel in me-time als we-time als een koppel. Want naast papa en mama, zijn we ook nog steeds John en Marjolein. Wij samen moeten zowel los van elkaar en met elkaar goed in ons velletje zitten, want dat is de basis van ons gezin.

Datenights, weekendjes weg en festivalletjes (laatste niet echt ivm Corona) hebben we gewoon kunnen doen. Niet zozeer spontaan meer, nee het moet wel echt van te voren gepland worden, maar alsnog we doen het wel. We nemen echt de tijd voor onszelf en voor elkaar. Ik ben me er wel van bewust dat dit niet had gekund als we zo’n fijne behulpzame familie en vrienden hebben, die maar al te graag willen oppassen en het ons ook echt gunnen. Zonder die achterbank, kan ik me absoluut voorstellen dat het niet zo eenvoudig is. Het is ook niet zo dat we elke week de hort op gaan overigens, maar proberen toch wel echt minimaal 1x in de maand tijd voor onszelf te gunnen of voor elkaar. En ook al praten we alsnog de eerste minuten over Féli , of zitten we onderuit gezakt, we zijn er eventjes uit.

Dus kortom: de cliché “Geniet nu nog van de tijd samen, want dadelijk draait alles om het kind” of hoe het bij ons overkwam “Dadelijk met een kind, heb je geen oog meer voor elkaar”, ik snap waar deze cliché vandaan komt en dat het in sommige situaties ook zo overkomt. Maar laten we asjeblieft onszelf niet verliezen in het ouderschap, geef jezelf ook wat aandacht, maar ook je partner. Het leven eindigt echt niet bij een kind, sterker nog..dan begint het pas voor mijn gevoel.

PS: Dit is hoe wij het ervaren uiteraard, wil niet zeggen dat het ook bij iedereen zo is. Ik denk ook tegen de tijd dat ons gezinsuitbreiding gegund is, het vast en zeker lastiger gaat. 

Volg je mij al via Insta? https://www.instagram.com/onbekende_moeder/