Al die vragen onbeantwoord

Kennen jullie dat gevoel, dat gevoel dat je hebt als iemand je laat staan zonder enige verklaring. 

Liyo zijn vader, want papa kan ik hem niet noemen, heeft vorig jaar besloten in mei dat het beter was dat we uit elkaar gingen omdat hij geen kind wou, nu nog niet althans. 

Het pijnlijke aan heel het verhaal is dat hij me zei dat we er samen gingen komen, dat hij me graag zag en dat hij niemand anders wilde dan ik.

Ik heb ook een serieuze inzinking gekregen dat moment en ben met spoed opgenomen geweest. Ik moest toegeven dat ik echt depressief was geworden en het even niet meer zag zitten. Sinds toen ben ik met iemand gaan praten om mij er bovenop te helpen, of te proberen. Want als ik er met iemand over praatte in mijn kring, dan begon ik te huilen of kreeg ik reacties die ik niet wilde horen. 

Ik heb 3 maanden geprobeerd om toch nog weer bij elkaar tekomen, 3 maanden dat het een hel was voor me. Ik miste hem zo hard en ik kon het niet aan om hem van de ene op de andere dag zomaar af te moeten geven. Hem zien weggaan met vrienden deed pijn voor mij, want ik wilde hem bij mij hebben, bij ons... 

Hij wilde een DNA-test en ik wilde die zonder problemen laten doen, want het was en is zijn kind, ik wist ook dat het moeilijk was om te geloven dat hij nu papa zou worden en dat dit plots een grote verandering was. Ik zou alles gedaan hebben voor hem en ons, maar mijn kindje weg doen is een stuk van mezelf opgeven. Ik wou hem en mijn zoontje. Ons beide. 

Ik stuurde heel veel misschien wel iets te veel. Het ene moment was hij lief tegen mij en het andere moment was ik de slechte. Want ik had mijn kind gehouden, terwijl hij dit niet wilde. Ik vroeg hem of hij Liyo wou zien als hij er zou zijn, hij zei dat hij hoopte dat hij zou draaien als hij hem zou zien. 

Ik vroeg of hij me nog graag zag, want ik had het gevoel dat ik een stuk vuil was geworden, gewoon zomaar iemand. Hij zei me dat hij me nog graag zag en hoopte dat het goed zou komen. Maar achteraf gebleken waren dit leugens. 

Maar in juni vorig jaar kreeg ik het bericht dat ik niet wou lezen, dat hij niets meer met mij te maken wou hebben en al zeker niet met ‘dat’ kind, wel dat kind is toevallig jouw kind. Ik heb mezelf voorgenomen om hem niet meer te sturen, 2 weken later had ik hem een heel boek geschreven, maar daar heb ik nooit antwoord op gehad. Hij heeft me echt uit zijn leven geband. Ik moest verder, alleen. 

Ik was dieper in mijn put gezakt, momenten dat ik echt een einde wou maken aan al dit gedoe, want ik wou mijn kind niet alleen opvoeden. Ik wou mijn kind een familie geven. 

Tijdens mijn bevalling huilde en tierde ik op hem, maar ik was alleen. Ik had jou hard nodig, maar tevergeefs.

Gelukkig had ik goede vrienden en mijn familie die dag en nacht klaarstonden voor mij, maar toch wilde ik hem. Niemand begreep waarom ik dat nog steeds wilde, na alles wat er was gebeurd. Omdat ik hem graag zag en nog steeds graag zie, tot op de dag op vandaag, omdat hij nog altijd alles is voor mij en dit zo hard terug wil. 

Ik weet dat dit nooit meer zal gebeuren, maar 1% in mij hoopt dat hij nog terug komt. Maar dat zal bij hopen blijven.

Ik lig nog nachten wakker, al huilend en vragend waarom je ons verliet, waarom je niet kon vechten voor ons. Was die liefde dan niet echt? Was ik niet goed genoeg? 

Waarom?