3 jaar geleden
Afstevenen op een mama-burn-out
Hoe ik net op tijd het tij kon keren
Onze jongste zoon werd in oktober 2018 geboren.Heel kort daarna werden we ook officieel eigenaar van ons eigen huisje.Een huisje dat nog veel liefde en verbouwingen nodig had alvorens het een thuisje kon worden.Manlief mocht dus na zijn werkuren en op zaterdag aan de slag met verbouwen. Zondag hielden we steevast aan als familiedag. De verbouwingen betekenden dat ik hele dagen alleen thuis zat met een 2-jarige peuter en een pasgeboren baby'tje. Best heftig, zo je draai vinden op je eentje. De oudste naar bed brengen voor zijn middagdutje en net op dat moment begint natuurlijk de baby te huilen. Wat vond ik dit moeilijk voor mijn moederhart, om telkens een kindje de nodige aandacht te ontzeggen omdat je even bezig was met de andere. Dat heeft me echt een tijd gekost om het hele groeiproces daarin te doorlopen.
Ik mag over mijn beide kindjes eigenlijk niet klagen. De oudste ging heel gemakkelijk om met zijn hernieuwde status als grote broer. Hij was absoluut niet jaloers. Haalden natuurlijk wel af en toe eens wat streekjes uit als mama met de baby bezig was, maar over het algemeen viel het goed mee. Ook onze kleinste kapoen hadden we eigenlijk geen klagen over, al moet ik eerlijk toegeven dat ik uren met hem in de zetel heb geschommeld om hem rustig te krijgen. Resultaat, een huishouden dat wat achter staat.
En daar alweer een volgende heikel punt, het huishouden. Met manlief in de verbouwingen, kwam dat huishouden natuurlijk volledig in mijn handen. Mezelf dus opsplitsen tussen peuter, baby en huishouden. Zoeken naar een evenwicht...
Ondertussen zijn er ook nog de nodige dingen die geregeld moeten worden ivm ons huis. Alsof het daarbij zou blijven. Ons huis kwam met de nodige problemen (meer hierover in een toekomstige blog), maar dus ook met de nodige stress, frustraties, tranen, ...
En dan zijn plots die 12 weken moederschapsrust om en moet je terug aan het werk.Moederschapsrust, haha... dat woord moet gewoon uitgevonden zijn door een man!Omdat mijn vorige werkgever failliet ging toen ik 14 weken zwanger was en ik 5 weken daarna aan de slag ging bij mijn huidige werkgever. Werk ik dus nog geen jaar voor die laatste. Hierdoor heb ik ook geen recht op ouderschapsverlof. Terug full-time het werkveld in dus...**Even als kleine duiding: in België heb je recht op een aantal weken moederschapsrust na je bevalling. De meeste Belgische vrouwen werken ook gewoon, thuisblijfmoeders zijn hier in de minderheid. In bepaalde sectoren kan je na je moederschapsrust nog borstvoedingsverlof opnemen, maar in de privé-sector is dit bijna nooit het geval. Wel heb je onder bepaalde voorwaarden recht op ouderschapsverlof of tijdskrediet.Deze kan je opnemen in verschillende stelsel: voltijds, halftijds, 1/5de of 1/10de.
En zo ploeterde ik me maar voort tussen mijn job, de kinderen, het huishouden, de verbouwingen, de administratie, ...
Onze kindjes zijn dan ook nog eens slechte slapers.Sieme sliep op dat moment nog niet door, daar kon ik ca. 2 keer per nacht voor opstaan. En de jongste was al absoluut niet beter.In het begin nachtvoedingen om de 3 à 4 uur. Maar toen hij 1 jaar was, zaten we op het dieptepunt met 12 keer opstaan 's nachts. Gelukkig was tegen die tijd, Sieme oud genoeg om hem duidelijk te maken dat hij mama enkel wakker mocht maken als hij een nachtmerrie had, ziek was of dergelijke. Mijn man laten inspringen voor de nachtelijke verzorging van de kindjes is geen optie. Hij werd zelfs van een krijsend kind op onze kamer niet wakker. Tegen dat die goed en wel wakker is en doorheeft dat de kindjes aandacht vragen, lag ik vaak al terug in bed.
Het serieuze slaaptekort, het gehos en rennen tussen werk, huishouden en gezin... Ik begon er onder te lijden. Ik maakte fouten op het werk, mijn geduld als mama had vaak een kort lontje, als partner al evenzeer. Om nog maar te zwijgen over mijn fut om iets extra in het huishouden te doen. Ik was over-emotioneel, huilde heel vaak, ...
Gelukkig lukte praten hierover met mijn partner wel goed. Samen besloten we dat er verandering moest komen. Een jaar nadat ik terug aan het werk was gegaan, had ik ineens wel recht op dat ouderschapsverlof. Dus diende ik een aanvraag in voor 1/5de ouderschapsverlof. Dit zou me gedurende 40 maanden de kans geven om 4/5de te werken. Die ene dag per week had ik dan wat extra ademruimte om het huishouden bij te werken of om de ondertussen bijgekomen administratie voor mijn man zijn zaak te doen. Hierdoor zou ik 's avonds ook wat minder tijd en energie daarin moeten steken en kon die dan weer aangewend worden voor de kindjes.De vrijgekomen dag gaf me ook de mogelijkheid om af en toe eens tijd voor mezelf in te lassen. Een bezoekje aan de kapper/schoonheidsspecialiste/... waren dingen die ik voor mezelf altijd maar uitstelde omdat ik er de tijd niet voor had.
De stap naar 1/5de ouderschapsverlof kwam niets te vroeg. Ik ben er zeker van dat als ik nog 2 maanden zo had blijven aanmodderen, dat ik in een deftige burn-out terecht was gekomen.
De hele covid-19 crisis is voor niemand leuk. Maar ik ben voor een aantal van de dingen die het gebracht heeft toch ook heel erg dankbaar.Niet lang nadat mijn ouderschapsverlof in ging, ging namelijk ons land in zijn eerste lock-down. Ik werd tijdelijk economisch werkloos, totdat mijn werkgever weer terug mocht opstarten met de productie.Ook die extra tijd met mijn gezin, gaf me voldoende recuperatie om nu te kunnen zeggen dat ik het goed stel. Die tijd met mijn gezin was onbetaalbaar qua waarde.
