Achtbaan van flashbacks

Vorige week maandag zat ik met Josefine in het ziekenhuis. Ze werd geopereerd aan haar oogjes. Vandaag was de laatste dag dat we haar moesten druppelen, nu mag het zelf verder genezen.

Ik heb sinds Josefine ontslagen is uit het ziekenhuis als prematuur, de kinderafdeling vermeden. Ook tijdens de prematuren nazorg werden we opgeroepen om met 6 maanden terug te gaan naar de NICU in Groningen, voor de nacontrole. Dat kon ik destijds niet. Terug gaan naar de plek waar we zoveel hebben meegemaakt voelde en voelt nog steeds niet fijn dus dat hebben we toen ook niet gedaan.

Helaas kon ik daar niet omheen vorige week, toen ik met Josefine opnieuw op de kinderafdeling lag voor haar oog operatie. Het voelde zo gek om weer door die deuren te gaan waar ik een jaar geleden 3 keer per dag mijn kindje kwam bezoeken, verzorgen en knuffelen…

Toen de verpleegkundige aan mij vroeg of ik bekend was met de operatiekamer wist ik het niet eens te noemen, dat ik tijdens de bevalling van Benjamin een spoedkeizersnede had, maar toen de sluisdeuren van de operatiekamer open gingen en ik die koude lucht weer voelde, wist ik het per direct weer: ‘Ik heb hier een spoedkeizersnede gehad!’ Zei ik tegen de verpleegkundige.

Het rook er naar medicijn, dezelfde geur die ik in Josefine haar koffertje ruik waar alle snoertjes en kabeltjes in bewaard zijn. Het koffertje die ik dagelijks vermijd.

Toen Josefine onder narcose werd gebracht en uit mijn armen werd getild, hing ze als een slappe pop. Ik probeerde me nog in te houden, totdat ik de sluisdeuren weer door liep. Nu mocht het. De tranen mochten rollen. Voor het eerst maakte het me niet eens uit dat een ander het zag, dat de verpleegkundige mijn tranen zag. Dat ik op dat moment geen sterke mama was, maar een emotioneel wrak.

Er werd gelijk rekening gehouden met mij, toen ik op de uitslaapzaal bijna een paniekaanval kreeg van al die bekende monitor alarmpjes en geluidjes. Waar ik destijds op de NICU deed alsof ik ze niet hoorde, werd ik nu direct geraakt en teruggebracht naar toen, maar met Josefine in mijn armen, kon ik geen kant op. Ik mocht zo snel mogelijk met Josefine naar haar eigen kamertje op de kinderafdeling, zodat we rustig samen konden bijkomen.

De hele dag was als een soort achtbaan van flashbacks naar de geboortes van zowel Benjamin als Josefine.

Opeens besefte ik mij dat Benjamin, ondanks de spoedkeizersnede, zoveel makkelijker was. Dat we met Josefine zoveel hebben meegemaakt en nog steeds…

Dat we een roze wolk hadden moeten hebben, maar we deze niet hadden, dat dat zoveel meer met mij gedaan heeft dan ik wil toegeven en bovendien, dat ik er eigenlijk nooit met iemand over praat.