Ach, dan maar geen ritme 😅

Ik zal me even voorstellen, hi! Ik ben nieuw hier, 27 jaar en ruim 8 weken geleden de trotse mama geworden van een heel lief, mooi en gezond meisje. Ze doet het hartstikke goed, ons kleine wonder en iedereen die haar ziet is instant verliefd. 

Dan is er nog een piepklein dingetje wat je over mij moet weten, namelijk mijn maffe, lastige maar bovenal vermoeiende slaapziekte: Narcolepsie. (vandaar de naam 'Sleepymom' 😴😉) Voor een uitgebreide beschrijving, Google even maar kortgezegd: mijn slaap-waak ritme werkt niet door een  tekort aan hypocretine. Resultaat: overdag slaap aanvallen, 's nachts een onrustige slaap met vaak wakker zijn. Bii narcolepsie hoort in mijn geval ook kataplexie, dat wil zeggen dat je spieren slap worden bij heftige emotie, bij mij vooral lachen of schrikken. Ik heb het in een vrij milde mate dus ik voel het op tijd aankomen en het is niet zo heftig, dus ongevaarlijk voor mijn dochter.  Geen levensbedreigende ziekte dus, maar wel een levens beïnvloedende ziekte die het moederschap een tikje anders maakt dan gemiddeld. 

Nu je dit allemaal over mij weet, zou ik nu graag mijn hart even luchten. Want nu alles begint te wennen, kom ik toch tot de conclusie dat het niet altijd maar rozegeur en maneschijn is, zo'n babytje erbij.. De kraamkado's opgeruimd, slingers in de kast, (bijna) geen kraamvisite meer.. En dan?! Nu begint het pas echt. In de eerste weken is het nog wel prima, totaal geen ritme, je huis een bende (want tja, je zit de hele dag met je kleine meisje in je armen), en de hele dag lekker koetelen. Helemaal leuk, zo op die roze wolk. Nu zijn we 8 weken verder en ik wacht met smart op het moment dat er een ritme in komt. Hahaha wat een giller, dat komt dus mooi niet! Hoe doen al die mama's dit?! 

Naarmate de weken vorderen wordt ze steeds minder zoet, krijgt al meer last van reflux, en o wee als je haar neer probeert te leggen.. Dit alles zou dus niet zo'n enorm probleem zijn, want als ik het vergelijk met wat ik wel eens hoor en lees over huilbaby's.. Dan hebben wij nog een makkie. Alleen wat ik nou zo lastig vind, is dat mijn kleine prinsesje stapelgek op mij is maar beslist, maar dan ook beslist niet door haar liefhebbende papa getroost wil worden. Hoe veel hij ook zijn best doet, de arme schat, zodra ze bij hem is, gaat ze alleen maar steeds harder en harder huilen totdat ik haar overneem omdat het zo echt niet oke is. En dan is ze meteen rustig. Voor zowel de fantastische papa als voor mij zeer frustrerend. Het voelt alsof ik "alles" in mn uppie moet doen, terwijl papa maar wat graag wil helpen. Vannacht had ik dus puntje bij paaltje echt een "mama-breakdown", compleet met lelijke huil en het gevoel dat het nooit goed gaat komen. 

Nu is het overdag en is ze weer vrolijk, lacht ze weer zo schattig en kwam een lieve vriendin even met haar knuffelen zodat ik eindelijk kon douchen en het huis stofzuigen/was/opruimen etc. En nu denk ik ach, zo erg is het niet. Maar toch wilde ik dit even kwijt. Aan alle mama's: het is oke als je het niet altijd leuk vindt en een lelijke huil mag echt. Het wordt altijd weer morgen en dan is het echt beter. En zie je weer die lieve blije oogjes en denk je ach, dan maar geen ritme. Het komt allemaal goed. Uiteindelijk. Als het goed is. Hoop ik. Toch?! 😂

Herkenbaar???