Acceptance and commitment therapy.2

Afgelopen week heb ik weer een sessie gehad.

Wat ik geleerd heb is dat je niet altijd de perfecte vrouw, moeder, (schoon)dochter, kleinkind en vriendin hoeft te zijn.

Ik wil altijd alles het beste voor iedereen en denk dan ook veel te weinig aan mijn eigen welzijn.

Wat ik vanaf nu moet/ga proberen is dat ik bij elk uitje, afspraak of gewoon de dingen die ik wil ga ondernemen éerst aan mezelf denk. Je brein zegt altijd dat je het allemaal wilt en kan. Maar ik moet gaan beslissen vanuit het gevoel van mijn lichaam.

Of het niet te zwaar voor me is. Of dat ik niet teveel pijn ga krijgen ervan/erdoor.

Oververmoeid ben ik ook. Al zou je zeggen dat als je veel pijn hebt je niet echt veel doet. Klopt dat is helemaal waar. Maar wel ben ik 24/7 bezig met mijn pijn. En daar raak je juist ook uitgeput van. Soms zou ik weleens willen voelen, wat andere mensen die gewoon gezond zijn voelen. Gewoon even 1 dag geen pijn. En voelen alsof je de hele wereld aan kunt! Dat mis ik echt enorm.

Ik ga nu elke dag goed nadenken bij de dingen die ik onderneem. Laat mijn lichaam dit toe? Of moet ik keuzes maken, dit wel dit niet. Of gewoon de hele dag niets. Poetsen? De stof ligt er morgen ook nog op hoor. Speelgoed van de kleine normaal 5 keer per dag opruimen en dan nu maar een keer gewoon 1 keer opruimen? Wie ziet het? 

Mijn leven is nu eenmaal veranderd, ben getrouwd, heb een zoontje, werk nog part-time, een huishouden én een zenuwziekte waar geen genezing voor is.

Mensen zullen teleurgesteld zijn, maar mijn eigen welzijn/gezondheid en familie staat nu op nummer 1.

Morgen weer een nieuwe sessie. Die blog komt komend weekend online🤗