Aandacht verdelen met drie

Doe ik ze niet te kort?

Nu dat ze met zn drieeen zijn?

Heb ik wel genoeg energie

Genoeg aandacht

Om ieder kind dat te geven wat hij verdiend?

Wat hij nodig heeft?

Die gedachten spoken door mijn hoofd als ik even alleen met ze ben. Een één op één uitstapje heb met Sofie (en Juul) of als ik met Bobbi en Julius overblijf als we Sofie op school hebben afgezet.

Want ik zie ze groeien van die aandacht, die aandacht in alle rust, waarbij we voor elk kevertje kunnen stoppen en elk bloemetje kunnen plukken. Waarbij ik die rust en aandacht heb.

Maar ik besef me al snel dat ik die rust met twee ook niet altijd heb gevoeld.

Sterker nog, we vragen ons dikwijls af waar we het in godsnaam allemaal zo druk mee hadden toen we alleen Sofie nog hadden, aangezien de dagen met Juul nu soms voelen alsof ik helemaal geen kind heb thuis. Het gaat vanzelf nu. Ik zie mijn groei.

Dus wat maakt nu eigenlijk dat ik die rust minder snel ervaar met drie? Dat ik misschien minder aandacht heb? Minder energie

Ik leerde loslaten, word er steeds beter in en weet dat daar de key zit, dat ik daar nog meer in wil groeien. Vertragen. In het moment. Vaker ja zeggen, minder perfectionistisch, vaker bewust, voor elk kevertje, elk bloemetje. Want waarom niet?

Na een onrustige nacht met Juul ben ik moe. Stap ik net te laat mn bed uit. De meiden eten niet door, Julius heeft duidelijk honger, er moet een trommel gevuld en Krijn is al een paar uur de deur uit om te werken.

Adem in, adem uit

Ik kan nu natuurlijk gaan snauwen, iedereen achter de vodden aanzitten, maar doe het niet, want wat levert het op? Dat we misschien vijf minuten eerder zijn? Met een rustige stem motiveer ik de meiden om te eten, draai ik een staart in hun haar en geef ik Julius nog een slokkie voor we gaan.

Met de muziek op hard in de auto rijden we naar school. Vier lachende smoeltjes

Ik neem me voor nog vaker los te laten

Los te laten

en morgen vijf minuten op te staan