9 maanden op...

9 maanden af...

Het is weer zover. Ik sta in de babykamer en weet dat ik iets moet pakken. Maar wat was dat ook alweer? Ik kijk, trek de kledingkast eens open, maar ik weet het niet meer. Ik besluit uiteindelijk om een paar stappen terug te doen. Soms werkt dat. En nog een paar stappen... En nog een paar stappen... De trap maar weer af. Oké, ik ben het echt vergeten. Ik plof naast mijn wederhelft op de bank en dan schiet het me weer te binnen. Ow ja spuugdoekjes! Dus hup weer naar boven om vervolgens heel triomfantelijk weer met twee spuugdoekjes beneden te komen. Mijn wederhelft kijkt bedenkelijk, maar lacht me toe.

Het is fijn dat het is gelukt, maar eigenlijk is het te beschamend voor woorden. Zelfs als ik hardop herhaal wat ik moet pakken hoef ik er nog niet mee terug te komen. Ik ben echt zo vergeetachtig. Het is echt heel erg. Bij mij duren die 9 maanden op en 9 maanden af inmiddels al een tijdje en het kan best vermoeiend zijn.

Sinds juni 2018 om precies te zijn. Toen ontdekten we de zwangerschap van Mees. Mees werd in november geboren en 7 maanden later waren we weer zwanger van ons regenboogje. Inmiddels zit ik dus een goede twee jaar in mijn vergeetachtige periode. Dat is al best wel lang. Het begon met van die kleine dingetjes, zoals 'wat moest ik ook alweer pakken'? Maar er kwamen ook grotere dingen, zoals de vraag in een gesprek vergeten. Al lijkt het ook in golven te gaan of heel selectief te zijn. 

Na de geboorte en het overlijden van Mees wist ik alles wat met Mees te maken had. Ik wist alles tot in detail van wat er allemaal was gebeurd. Tijdstippen van gebeurtenissen, namen van de betrokken verpleegkundigen, verloskundigen en gynaecologen en ook de details van hoe Mees eruit zag. Maar wat ik ook alweer in de winkel moest halen? Ik had werkelijk geen idee. Gelukkig stuurde mijn wederhelft dan een appje met de boodschappen, maar uiteindelijk vergat ik alsnog wel iets. Alsof mijn hersenen gewoon even pauze nodig hadden en zelf wel even kiezen wat ze wel en wat ze niet onthouden.

En er waren dan ook weer momenten dat ik super scherp was. Zoals tijdens en net na de geboorte van ons regenboogje. Ik kan de bevalling helemaal navertellen. Inclusief mijn paniekaanval tijdens de bevalling en de vervelende onderzoeken na de bevalling. Ik weet ook nog dat ik onze kraamtopper niet heb geknepen terwijl mijn wederhelft geen hand meer over had. Al zou dit iets zijn wat ik beter wel kan vergeten.

Maar vraag me dus niet wat ik vorige week heb gegeten. Ow en ook nu weer. Mijn wederhelft heeft me van alles verteld en waarschijnlijk een vraag gesteld. Hij lijkt namelijk op een antwoord te wachten. Ik weet nog dat ik hem aankeek en in mijn hoofd probeerde te herhalen wat hij aan het vertellen was. Maar het heeft me niet geholpen om het op te slaan of om wat hij zei te volgen. Ik kijk hem dus vragend aan begin mijn zin met 'Jaha....'. Ik krijg een glimlach toegeworpen en daarna natuurlijk de welbekende zin waar ik me enorm aan erger: 'Je hebt geen idee wat ik heb verteld hè? Je bent het alweer kwijt!' Vaak sluit hij nog even af met een zucht. Ik voel me uiteraard weer een enorme dommerik en zucht even mee... Al zuchtend dreun ik dan maar mijn vaak herhaalde reactie op: 'Nee, sorry 9 maanden op... 9 maanden af...' Samen lachen we er dan maar weer om en dan begint mijn wederhelft zijn verhaal opnieuw. 

Als het goed is duurt dit nog maar 2 maanden! Hopelijk..., maar ik heb ook wel anders gehoord.