48-- ach waarom ook niet?

Ik hoor een paar weken niks van Sam. Misschien heb ik haar gekwetst. Ik weet het niet. Vanavond is ze jarig.

Ik kom uit mijn werk en mijn vader zit al klaar op de bank. Hij gaat natuurlijk naar haar verjaardag. Ik warm het eten op en ga naar boven. Ik besluit dat ik alles van me af wil gaan schrijven en open mijn laptop.

Alle emoties komen bij me naar boven alleen al bij het uittypen hoe dennis en ik elkaar leerde kennen. (Had ik toen maar beter geweten!) alles begon op een avond in Zaandam. Mijn vader was die dag met een hartaanval in het ziekenhuis terecht gekomen. Mijn collega vond dat het tijd was voor een borrel. Ik had niet zoveel zin en ben in mijn werkkloffie mee gegaan. Daar stond hij. Hij trok meteen mijn aandacht. We raakte aan de praat en ik weet nog dat ik dacht, 'deze man is echt mijn type niet. Dat gaat hem echt niet worden.'

Uiteindelijk heb ik hem het voordeel van de twijfel gegeven en hem mijn nummer gegeven. We hebben dagen lang. Weken lang met elkaar bericht. Ik denk dat zijn machogedrag incombinatie met een grote dosis humor mij over de streep heeft getrokken. Hoe hij het precies voor elkaar heeft gekregen weet ik nog steeds niet. Maar ik was hopeloos verliefd.

Ik word abrupt uit mijn gedachtes getrokken als mijn telefoon blijft pingen. Een berichtje van mijn vader. Waar ik blijf. Er word om me gevraagd. Ik twijfel even.. maar ach, waarom niet.

Ik besluit dat het wel zo netjes is om even een spijkerbroek en een topje aan te trekken in plaats van mijn joggingpak. Ik trek mijn elastiek uit mijn haar. Want mijn basic knot hoort tegenwoordig bij mijn huispak. Het kost me even moeite om mijn gezicht te fatsoeneren. Ik heb het gevoel dat van mijn gezicht af te lezen is hoe ik me vanavond voel. Maar de frisse buiten lucht doet me goed. 

1 keer nog diep ademen em dan bel ik aan..