30 november, de uitvaart

Iedere dag ging langzaam voorbij, met veel vragen en verdriet. En toch was er een soort rust in mij aanwezig wetende dat ons zoontje boven in zijn eigen kamertje lag, dicht bij ons in de buurt. 

Maar ook wist ik al die tijd dat er een dag ging komen dat we afscheid moesten nemen van hem, en daar zag ik als een blok tegenop. Je neemt je kindje ergens mee naar toe en je weet ook dat je niet meer met hem thuis gaat komen. 

30 november kwam ik met een dubbele knoop ik mijn maag de trap af. Ik wilde opstarten met een kop koffie en het even op me in laten inwerken. Vandaag was de dag dat ik eigenlijk ingeleid zou worden, maar in plaats daarvan zouden we met ons zoontje naar het crematorium rijden. 

Onze kraamhulp Ingrid was langer gebleven, wat voor ons echt het verschil heeft gemaakt. We hadden afgesproken dat ze tot aan de de uitvaart bij ons zou blijven en ons zou helpen en ondersteunen waar nodig was. Ik kwam die ochtend van onder douche en Ingrid was ook boven bezig. Hetgeen wat ik eigenlijk dacht kwam er als gewoonlijk weer hardop uit. 'Ik wil me niet opmaken. Ik wil er niet ''goed'' uit zien, terwijl ik me helemaal niet goed voel.' Waarop ik Ingrid hoorde zeggen: 'Je hoeft er ook helemaal niet goed uit te zien, je bent een mens met verdriet en je gaat geen modeshow lopen. Als mensen er wat op aan te merken hebben, zegt dat meer over hun, dan over jou.' 

En daar had ze volkomen gelijk in dus besloot dat allemaal niet te doen. Ik ging afscheid nemen van hetgeen waar ik zo naar uit had gekeken, zo naar had verlangd. Voor wie moest ik er goed uit zien? 

Jeanien kwam die ochtend ook. Ik had voor die dag gemengde gevoelens over de foto's. Zouden de mensen die aanwezig waren dit raar vinden? Overdreven? Waarom was ik zo veel bezig met andere mensen? Dit was ons proces, ons verdriet. Deze dag draaide om ons en om ons kindje. 

Samen met Youri en Donyell reden we naar Middelburg. Hier zou de crematie plaatsvinden. We reden er in stilte naar toe. Ik keek naar buiten en zei niks, tranen rolde over m'n wangen. Waarom moest ons dit overkomen? Ik had zoveel plannen met ons ventje. Wandelen, zwemmen, weekendjes weg. Als hij wat ouder was samen naar de bioscoop. De dingen die iedere ouder graag met zijn of haar kindje zou willen doen. 

Ik zou er alles voor over hebben om het te horen huilen, uiteindelijk te zien lachen, tandjes te zien krijgen en te zien lopen. En het meest keek ik er naar uit om hem 'mama' te horen zeggen. De titel van dochter, kleindochter, nicht, vrouw en vriendin heb ik al enige tijd, en ook dat vind ik fijn, maar ik wilde de titel mama graag aan dat rijtje toe voegen. Ik weet dat ik nog steeds mama ben, maar dat er voorlopig niemand is die dat tegen mij zal zeggen.. 

Zo gingen de gedachtes maar door totdat ik uiteindelijk afslag Middelburg zag en zei: 'Kunnen we doorrijden? Gewoon weg, nooit meer terug komen. Ik wil hem daar niet achter laten en als gebroken incompleet gezin weer terug keren naar huis.' Maar ik wist natuurlijk dat dat geen optie was. 

Toen we het terrein van het crematorium opreden waren er al een aantal mensen waaronder de uitvaartondernemer en mijn moeder. Ik vond het fijn dat mijn moeder er eerder was, zodat ik in ieder geval iemand extra had om op terug te vallen. 

Youri heeft het kistje uit de auto getild en hem in de zaal neergezet. Ik stond even verstijfd te kijken. Zo'n klein kistje, mooi blauw. Kaarsjes aan en witte rozen voor het kistje. Het was een idee van mijn moeder om rozen te kopen. Zo kon iedereen na afloop een roos neerleggen. Zelf had ik hier nooit aan gedacht, maar ik ben heel bij dat zij daar wel aan heeft gedacht. 

De eerste spreker die dag was de uitvaartondernemer, maar dat is natuurlijk vaak het geval. Hij had een paar woorden op papier gezet en sloot af met een gedicht. Deze woorden waren zorgvuldig gekozen en ontzettend mooi. Er waren die dag niet veel mensen aanwezig, en een kleine greep van de mensen heeft iets gezegd, waaronder mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn tante en Youri en ik. Het waren mooie woorden, troostend. Aan het einde van de dienst heeft iedereen een roos op het kistje gelegd en vertrokken uit de zaal. Youri en ik hadden nog een kleine 5 minuten samen te tijd om 'afscheid' te nemen, en wat was dat moeilijk. Ik wilde hem gewoon echt niet achterlaten. Hij moest voor mijn gevoel gewoon weer mee naar huis. 

De hele ochtend heb ik geen erg gehad in Jeanien, die met haar stille camera alles heeft vastgelegd. Pas toen we in de koffiekamer zaten kwam het besef dat ze van alles foto's had gemaakt.  We praatte nog wat na en uiteindelijk ging ieder z'n eigen weg na een klein half uurtje. 

Thuis kwam alle spanning er verdiet er nog eens twee keer zo erg uit. Uiteindelijk was ik 'blij' dat het allemaal achter de rug was, aan de andere kant voelde ik me enorm rusteloos. Ik wist dat de tijd die ging komen nog veel erger ging worden. De eerste dagen word je geleefd, je moet veel regelen. Maar nu was alles klaar. Het enige wat je dan nog te doen staat is aan jezelf denken, het allemaal een plekje geven, in zoverre dat zou gaan lukken..