3 jaar na mijn infarct, hoe gaat het nu?

Mijn neuroloog kwam er achter waarom ik aanvallen kreeg waar in uitvalsverschinnselen bij kreeg, kalm blijven zou het antwoord moeten wezen.. Maar hoe?!

De bruiloft naderde, de vermoeidheid en zenuwen namen toe, de aanvallen dus ook.. Ik had al gauw door als ik tijdens een aanval een kalmeringstabletje nam, dat het snel weer bij trok en over was. Met dat idee ben ik de bruiloft in gegaan en 26 juli 2013 was het zover. Ik trouwde, de dag was prachtig, geweldig mooi en ik heb het tot 01.30's nachts volgehouden. Het was een waanzinnig feest en iedereen had begrip dat ik om 01.30 u naar huis wilde en alle gasten gingen dus ook netjes naar huis. Ik kreeg veel positieve reacties op onze mooie dag en dat zorgde ervoor dat ik me goed voelde! 

Als mijn man thuis was en ik kreeg een aanval gingen we alternatieven voor de kalmeringstabletjes zoeken. Als het echt niet hielp, pakte we er toch eentje.. Maar het ging steeds vaker goed. De douche was het beste antwoord. Dit kon wel alleen als ik thuis was, maar daardoor werd ik rustig, nam de paniek af en trok mijn uitval sneller bij. Hierdoor kreeg ik langzaam beetje bij beetje, meer vertrouwen in mijn eigen lichaam. Ik kon zelfs vaker zonder te douchen mijn paniek laten zakken.. Soms kwam er nog een tabletje bij kijken, maar steeds vaker niet dan wel.

In november, na 8 maanden liep de revalidatie af en in december kreeg ik na 13 maanden mijn rijbewijs terug. Ik kon de aanvallen voelen aankomen en had dan de tijd om te gaan zitten of de auto aan de kant te zetten (wat ik tot op heden gelukkig nog nooit heb hoeven doen!). Mijn ogen waren genoeg bijgetrokken en ik haalde het gezichtsveld onderzoek. Ik heb in beide ogen nog een zwarte plek links boven, maar het belemmerd me niet meer doordat ik heb geleerd, meer te kijken door mijn hoofd te draaien. Ik rijd wel geen autobaan meer en verplaats me eigenlijk alleen nog rondom ons dorp. Maar genoeg om niet aan huis gekluisterd te zijn als het regent bijvoorbeeld ;)

Uiteindelijk wist ik de dagen zo goed in te plannen, dat ik vermoeidheid voor was en dat ik de aanvallen nog nauwelijks heb. En in 2014 hadden we eindelijk gesprek met de neuroloog en mijn gynaecoloog om de volgende stap in ons leven te nemen. Wij wilde graag een kindje. 

*wordt vervolgd*