243 dagen zonder Rosie*

243 dagen zonder jou. 35 weken en 5 dagen. De tijd dat jij in mijn buik zat. Het huisje waar jij groeide maar ook stierf. Waarom is nog steeds de vraag die ik mij elke dag weer stel. Waarom werd mij geen gezond kindje gegund een zusje voor Liv. Wat heb ik verkeerd gedaan dat ik voor de 2e keer een kindje moest laten gaan. 

De wens naar een gezond kindje is zo gigantisch groot. Maar weer komt die rottige angst de hoek om kijken. Nu ik de baby's zie die dezelfde leeftijd als Rosie hebben komt er een brok in mijn keel. Soms van jaloezie omdat ik dit ook zo graag had gewild maar vaker van verdriet omdat ik haar nooit zal zien opgroeien. Geen eerste stapjes geen eerste lachje. Het doet pijn zo in mens veel pijn pijn die ik geen plek kan geven... Nog niet misschien ooit. 

Ik hou van jou mijn kleine perfecte meisje.