22 november komt alweer dichtbij.

22 november komt ineens weer snel dichtbij.

De 2de operatie voor ons meisje, en hopelijk de laatste, maar dat blijft afwachten.

Ik merk wel dat ik er rustiger van word als ik van me af schrijf.

Ik heb er ergens wel iets meer rust bij omdat ik nu weet wat er gaat komen , maar dat is alsnog best lastig.

Je kind uit handen geven dat blijft iets heel moeilijks, dat word niet ineens makkelijker de 2de keer. Het wachten tot het gebeurt is en hopen dat het deze keer slaagt. Het urenlang troosten en kroelen, zorgen dat ze van haar infuus afblijft, zien dat ze pijn heeft .

En zelfs als het slaagt is het afwachten of ze normaal kan praten of ze alsnog later weer een verlenging nodig heeft om normaal te kunnen kletsen.

Maar we zijn dankbaar voor iedereen in ons leven die zo met haar en ons bezig zijn. Die helpen haar er goed doorheen, dat weet ik zeker.

En wij als ouders ? Wij komen daar ook weer doorheen, omdat dat is wat ouders doen.  En doooor! ??