2019, let’s get it over with

Pfff oke, dit is mijn eerste post hier na lang wikken en wegen, maar we gaan het toch gewoon doen. 

2019 is een jaar die ik ondanks de geboorte van ons meisje zo graag wil vergeten...

Na het verlies van mijn vader en beste vriend in april een week voor ons trouwen, diens beste vriend in mei (iets wat echter niet aan elkaar gelinkt was, waarschijnlijk zal ik dit in latere post meer toelichten) ben ik uberhaupt nooit op mijn roze wolk kunnen klimmen..

Ik voel mij al sinds de geboorte van Noah-Lynn schuldig naar haar, want ze kon er niks aan doen en ze zou mijn lichtpuntje moeten zijn in deze tijden, zoals ze dit voor mijn man en moeder bijvoorbeeld wel is. Maar het lukt me niet, ergens doet ze me meer denken aan de zware tijden die er zijn geweest ipv ze te verlichten. 

Ik probeer zo erg van haar te genieten, en zodra mensen vragen hoe het gaat merk ik dat er automatisch een masker opgaat dat het zelfs geweldig met me gaat.. maar niets is minder waar. Ik heb zo enorm veel liefde voor haar, dat deel zit helemaal goed al heeft het moeten groeien. Maar het voelt niet voldoende, de leegte word nog altijd niet gevuld en nu met de feestdagen voor de deur en de verjaardag van mijn lieve papa die 54 zou worden, lijkt de leegte nog zo veel meer te groeien.....