20 maart 2022: Newbornfoto's van baby Riley

Nogmaals: Deze blog bevat een foto van Riley, als je snel emotioneel bent, bang bent voor flashbacks naar eigen ervaringen of het simpelweg niet wil zien, stop dan met lezen.

Op zaterdag hebben we al contact gehad met Mirjam van Aya Memoriam Foundation. Vandaag komt ze in de middag langs om foto's te maken. Marcel en ik zijn 's ochtends vooral erg lui, het enige wat ik wel doe is de badkamer opruimen. Als ik het land zou ontvluchten en anoniem de politie zou bellen dat Marcel me vermoord zou hebben, hadden ze me denk ik geloofd. Het is niet normaal hoeveel bloed je verliest bij een "miskraam" ten opzichte van een geboorte. Dit tenzij je een van de ongelukkige vrouwen bent die wel heel veel bloed verliest. Over het algemeen verlies je meer bloed bij een miskraam.  Ook zet ik in de badkamer wat spulletjes klaar die we misschien nodig gaan hebben.

Rond 12 uur begin Marcel met ijsberen. Het is nu toch wel middag... Wederom bestellen we lunch omdat we er nog steeds geen behoefte aan hebben om boodschappen te doen. Ook maken we de geboortekaartjes af en zet ik alles klaar voor bestelling.

Rond 13:00 krijgen we een berichtje van Mirjam dat ze er over ongeveer een uurtje is. Als Mirjam er is besluiten we eerst dat we de vruchtzak beneden open gaan maken. Om deze reden haal ik alle spullen die klaarstonden in de badkamer naar beneden. We maken eerst wat foto's van Riley terwijl de vruchtzak nog intact is. Dit omdat het best wel bijzonder is dat de vruchtzak nog intact is en ook zodat we ons later nog kunnen herinneren hoe het eruit zag. Later zullen we dit (hopelijk) niet meer meemaken. We hopen dat ons volgende wondertje gezond en wel geboren wordt nadat vliezen gebroken zijn. Ooit zijn wij ook zo klein geweest, hebben wij ook rondgedreven in een zak die er fragieler uitziet dan dat hij is. Na het maken van de foto's plaatsen we de vruchtzak op een celstofmatje. Dit is wanneer Riley echt "geboren" zal worden. Mirjam bespreekt met me dat het vruchtwater best sterk kan ruiken en dat het best zo kan zijn dat ik flashbacks krijg naar de geboorte van Henry. Toch blijf ik vastberaden staan, blij dat ik voor dit kindje wel zelf de lichamelijke kracht heb om te helpen. Ik wil geen moment missen, dit zullen (hoe droevig dan ook), een van de enige herinneringen zijn met ons tweede kindje. Het vruchtwater rook inderdaad niet prettig, maar niet dermate storend dat ik weg moet. Als Riley geboren wordt zien we dat de navelstreng nog vastzit. We leggen Riley nog even terug in het water met de navelstreng nog vast. Het is zo mooi om op deze manier te kunnen zien in wat voor weefsel kindjes rond zweven. Dat is namelijk wat er gebeurde, het was geen drijven of zinken, Riley was aan het zweven. Dit is dus hoe het er ongeveer van binnen uitziet, als je dus een go pro in kon bouwen in de vruchtzak, is dit wat je zou zien. Alleen zou je dan een levend, zwevend kindje zien. Wat beweegt met de armpjes en met beentjes, wat drinkt en op een gegeven moment ook duimt.

Nadat Mirjam de navelstreng heeft doorgeknipt maakt ze close-ups van het rechter handje. Een handje waarop de vingertjes al perfect te tellen en te zien zijn. Voor een kindje wat volgens sommige kenners echt nog "niets" zou zijn, vind ik het miraculeus hoe goed Riley's vingertjes (10 stuks), teentjes (5 stuks op de rechtervoet, de linkervoet is niet geteld), neusje en oortjes (2 stuks) al te zien zijn. De oogjes zijn ook te zien, al zit er nog geen ooglid overheen. Maar de iris van het oog is zelfs al te onderscheiden van de pupil. Het huidje is wel doorschijnend en hierdoor zien we de darmpjes, de start van de schedel en het ruggenwerveltje. Dit ziet er niet uit als niets, dit ziet eruit als alles. Riley ziet eruit als een kindje, een kindje wat nog zeker 48 centimeter moest groeien voor de aarde bereikt zou worden. Dit ziet eruit als een van de mooiste wondertjes die ik heb gezien, gedeelte van ons alles.

Na Riley bekeken te hebben en wat foto's te hebben gemaakt van ons kostbare wondertje wordt het tijd om Riley met alle zorgvuldigheid in het bakje te leggen. Mirjam legt me uit dat ik dit best zelf kan. Als je handen nat zijn en je  heel voorzichtig bent kan je een kindje van 9 weken op je hand leggen. Met Riley op mijn hand maken we nog wat foto's in het water. Door het deinen van het water gaat Riley's handje op en neer. Het is nu net alsof Riley naar ons zwaait, ons nog even gedag zegt voordat we iets heel moeilijks moeten gaan doen. Met een steun en een zucht verplaats ik Riley vanaf het midden van mijn rechterhand naar het topje van mijn linkerhand. Via het topje van mijn linkerhand vervolgens in het bakje wat met zoveel liefde voor Riley is gemaakt. Het kleine hartje wat ik een paar dagen eerder zorgvuldig in tweevoud heb gehaakt is groot genoeg om Riley's lijfje te bedekken. En ik me maar druk maken over een dekentje! Het hartje fungeert gewoon als dekentje. Groot genoeg om het volledige lijfje, maar niet het hoofdje te bedekken.

Als Mirjam naar huis is willen we Riley direct begraven. Marcel duikt de tuin in en terwijl hij in de weer is in de tuin, maak ik (met lood in mijn schoenen) een foto van ons rijkdom. Wat een gek idee dat onze mooiste wondertjes samen in 1 buisje zouden passen. Een familiefoto die zoveel anders had moeten zijn... Een familiefoto die ik nooit had hopen maken... Een familiefoto waar Marcel en ik zelf niet eens opstaan. 

Huilend loop ik met Riley door naar buiten. Waar ik het doosje in de bloembak zet en het eerste beetje aarde over het doosje heen gooi. We hebben Riley begraven tussen 2 badkamertegels. Zo weten we in ieder geval wanneer we moeten stoppen met graven wanneer we een nieuwe plant zouden planten. Als de bak volledig gevuld is met aarde planten Marcel en ik allebei een klein plantje met gebroken hartjes. Met de tuinsproeier bevochtigd Marcel de aarde en hierna gaan we weer naar de Intratuin. 

In de Intratuin word ik zelf een beetje flauw en voel ik me niet super, maar we moeten en zouden Solar vlindertjes hebben voor bij Riley. Vlindertjes bij ons vlindertje. Eenmaal thuis installeert Marcel de vlindertjes, zelf ben ik te moe en op gebrand om nog te gaan kijken. Het bekijken van de vlindertjes, dat komt morgen wel.