19 november 2021 - Eindelijk mogen we je voorstellen

Op een gegeven moment komt mijn vader aan. “Ben je er klaar voor, het is bijna knuffeltijd.” Mijn armen vouw ik samen zoals je dat doet wanneer iemand je een baby aangeeft. Een perfect kuiltje. Van afgelopen zaterdag heb ik nog onthouden hoe groot Henry is en hoe mijn armen ongeveer moeten. “Ja, maar ik bedoel dat ik wil knuffelen.” Langzaam kom ik omhoog en geef ik mijn vader een knuffel. Marcel en ik verhuizen naar de bank en daar krijg ik Henry van Mirjam. Wat ziet hij er mooi uit! In zijn eigen groene deken. Zijn sterren deken die ik met liefde heb gemaakt. En onder die sterrendeken ingewikkeld in 3 hydrofielen. 1 neutrale en 1 met Marcels luchtje en 1 met die van mij. Marcel heeft eerder die week zijn Tommy Hilfiger luchtje op een doek gespoten en ik Lady Million Lucky. Beide luchtjes die we heel graag dragen. Marcel zijn Tommy luchtje is niet meer te koop en hij gebruikt deze alleen met speciale gelegenheden. Als we zitten en Henry bij ons hebben, komen alle mensen die op de gang stonden te wachten naar binnen. Mijn broer komt voorzichtig naar ons toe. Ik pak zijn hand beet. “Space Ranger Henry, dit is Sheriff Woody.” Eerder in het ziekenhuis heb ik niet de gelegenheid gehad om Henry aan iedereen voor te stellen. Iets wat ik ook gedaan zou hebben als hij levend geboren had geweest. Een trots mamma momentje, wat ik vandaag dus kan doen! Geen gesloten mandje, geen bedekt hoofdje, Henry kan en mag door iedereen bekeken worden vandaag. Terwijl Marcel en ik optimaal gebruik maken en genieten van deze bijzondere tijd met zijn drietjes (en alle mensen eromheen), tikt de tijd jammer genoeg wel verder. Het liefst had ik dit moment bevroren, even stop gezet en er eeuwig in willen blijven. Verdriet, liefde, blijdschap, trots, gemis en geluk, alles in een klein moment gevangen. Jammer genoeg kunnen we de tijd niet bevriezen en zullen we het met de foto’s moeten doen. Mijn zusje was naar buiten gegaan en opzoek naar oma’s. Dit deed ze om te kijken of ze nog oma’s kon vinden. Dan konden we de oma’s toch ook nog even apart introduceren aan Henry.

Als alle familie de kamer uitgaat blijven we achter met Mirjam, zij besluit om ook heel even weg te gaan en we hebben even een kort moment met zijn drieën voordat mijn zusje aankomt met oma nummer 1. In dit korte moment zing ik Henry’s liedje voor hem. En als mijn zusje samen met oma nummer 1 de kamer bereikt is hier eigenlijk geen tijd meer voor, maar Mirjam ziet dat we oma graag willen voorstellen. Om deze reden zegt ze tegen de begrafenisonderneemster dat we echt wel 2 minuten later de aula in kunnen. We stellen oma voor aan Henry. Mijn moeder, die achter haar moeder aan is gekomen, staat erbij. Wat een mooi moment. Het 4 generatiemoment wat ik zo graag wilde hebben. Weliswaar heel anders dan we in gedachte hadden. Mijn oma’s hadden niet verwacht dit ooit nog mee te maken. De geboorte van een achterkleinkind hadden ze gehoopt mee te maken, maar het overlijden ervan… Was toch voor beide oma’s erg gek. Als ouders hoop je al dat je nooit je eigen kindje hoeft te begraven, maar als overgrootoma is dat helemaal bizar. Nadat mamma en oma weg zijn blijven we met de uitvaartonderneemster en Mirjam achter in de ruimte en zijn we net bezig om op te gaan staan. Ik ben aan het bedelen om nog 2 minuten… Maar dan staat mijn zusje bij de deur, ze hebben oma nummer 2 ook gevonden. Langzaam maar zeker raak ik geïrriteerd door alle interrupties… Maar mijn zusje, die het tot haar missie heeft gemaakt oma’s te vinden, vraagt of oma nummer 2 ook mag komen. Ik stamel iets tegen Mirjam over tijd met zijn drieën, maar dat oma ook belangrijk is en de uitvaartonderneemster zegt dat het niet kan. Mirjam draait zich naar A. “Dan moet oma wel haar snelle schoenen aantrekken, want eigenlijk hebben we echt geen tijd meer.” Oma komt binnen en loopt op ons af. Ze kijkt naar Henry en steekt haar hand uit. Met 1 vinger “aait” ze best wel ruw over zijn handje. Bij Marcel komt stoom uit de oren en ik zeg oma dat ze dat echt niet mag doen, omdat Henry zijn huidje erg teer is. Ze kijkt nog even naar hem en ook zij moet de ruimte weer verlaten. De uitvaartonderneemster zegt nog een keer dat we echt naar de aula moeten en Mirjam vraagt of ze eerst haar spullen in de aula mag zetten. Als de uitvaartonderneemster dan straks via de andere deur komt, is het goed. Dankbaar kijk ik Mirjam aan, dan hebben we nog een klein momentje met zijn drietje... In plaats van binnendoor (wat echt 10 stappen is), loopt Mirjam buitenlangs, wat ervoor zorgt dat een klein momentje toch veranderd in een paar minuutjes. Die paar minuutjes, zijn een paar van de meest kostbare, dankbare, mooie en verdrietige minuten in mijn leven. Maar ook aan deze minuutjes komt een einde. Marcel doet zijn mondkapje op en pakt Henry van mij over zodat ik ook mijn mondkapje op kan zetten. Daarna krijg ik Henry terug en staan we nog even te staan. Marcel aan mijn linkerzijde met zijn arm om mij heen en ik met Henry in mijn armen. Een moment wat zo anders had moeten zijn, maar toch nu, overstemd wordt door de trots voor dat prachtige mannetje.

Uiteindelijk gaat de deur die ons binnendoor naar de aula zou leiden toch open. Een moment waarvan ik had gehoopt dat het uit zou blijven. We hebben al zoveel cadeautjes gehad, dat ik mezelf bij elkaar raap en toch begin aan onze eerste wandeling als gezinnetje. Henry in zijn prachtige groene sterrendeken in mijn armen en Marcel aan mijn linkerzijde. Het zal nog geen 20 meter zijn geweest van de familiekamer naar de aula. Daar waar het mandje, wat eerder nog in de familiekamer stond, al klaar staat. 

Voorzichtig hurk ik door mijn knieën en probeer ik Henry in het mandje te leggen. Aangezien Henry 43 cm is en het mandje ook voor een baby is van maximaal 43 cm is het erg lastig om hem er voorzichtig in te leggen. Eigenlijk wil ik daar blijven zitten op mijn hurken, bij mijn zoontje. Maar van de gedachte alleen al raak ik uitgeput. Dit eerste uitstapje buiten de deur, vraagt toch wel erg veel energie. Mirjam ziet het aan mij en dirigeert het hele gebeuren. De kandelaars worden uit de weg gehaald en er wordt een poef neergezet bij het mandje. Zo kan ik bij Henry blijven zitten en Marcel kan ook bij ons staan, of hurken. Marcel en ik drukken allebei nog een kus op Henry’s voorhoofdje. Tot op de dag van schrijven, vandaag 03-01-2022 kan ik me het gevoel terughalen, veel gevoelens van deze week vervagen, maar het gevoel van mijn lippen op dat koude huidje, zal ik nooit meer vergeten. Toen mijn overgrootopa overleden was, weet ik nog dat de uitvaartonderneemster toen had gezegd dat ik hem aan mocht raken en zelfs nog mocht kussen. Mijn tienerzelf vond dat toch maar een eng idee, bij Henry was het niet gek of eng, maar eerder vanzelfsprekend! Mijn zoon verdient het om gekust te worden, zolang als het kan. De hele week heb ik geroepen dat alles wat we met Henry’s lichaampje deden voor ons was, dat hij daar niets van mee zou krijgen. Dat wetend, wilde ik dat lichaampje nog steeds liefhebben. Dat lichaampje wat in mijn buik gegroeid was en wat had gefungeerd als goed huisje voor ons zoontje. Het lichaampje wat ik nooit zou wassen, aan zou kleden en waarvan ik nooit de schaafwondjes zou verzorgen. Maar alle momenten die ik hem vast heb gehouden op die vrijdag, voel ik nog steeds als ik eraan terug denk. Het gevoel van de pijn van de bevalling, kan ik niet zo goed meer terug halen als alle momenten van fysiek contact met Henry’s lijfje. Ik weet dat de bevalling heel veel zeer deed en dat ik direct erna zei “dit doe ik nooit meer”. Maar als je me nu vraagt hoe die weeën precies voelde, kan ik het niet volledig beschrijven. Die kus daarentegen wel, het gevoel wat ik had toen ik hem gaf, maar ook hoe zacht dat koude babyhuidje voelde tegen mijn lippen. Misschien komt dit ook doordat de pijn van de weeën insignificant is aan de pijn van mijn gebroken hart en aan alle gemengde gevoelens die de situatie met zich mee heeft gebracht. Het hechten daarentegen, daarvan kan ik me precies terughalen hoe het voelde. Omdat ik de bewegingen van de naald heel goed heb gevoeld. Net als met een rechte steek met het naaien, “in - uit - in - uit en aantrekken”. Maar die koude kussen op mijn lippen, als ik daaraan terugdenk, voel ik de koelte direct weer. Niet dat ik me eraan stoorde, maar het gevoel wil ik nooit vergeten. Het is iets wat ik niet over kan doen.

Na dit moment, geven Marcel en ik toestemming de aula te openen. De mensen mogen naar binnen. Met rechte rug en grote glimlach zit ik naast Henry zijn mandje. We kunnen Henry laten zien! We hebben een open mandje. Het grootste cadeautje van vandaag, ik kan hem echt aan iedereen voorstellen. Eerst komt de directe familie naar binnen, ze geven allemaal aandacht aan Henry, leggen hun roos neer en gaan zitten. Het valt mij opeens op dat ik mijn tas niet heb, dus als de kraamverzorgster voorbij komt grijp ik haar bij haar arm: “Waar is mijn tas? Mijn speech zit erin” fluister ik. Ik zie haar weg hobbelen en even later met mijn tas arriveren. Iedereen die langsloopt condoleert ons, iets waar ik heel erg moeite mee heb. We zaten in het welkom stuk… Ik ben super trots en straal van oor tot oor! Mijn zoon mag bekeken worden vandaag! We hebben een open mandje, kijk naar mijn kindje! Tegen sommige familieleden zeg ik het ook echt… Bij de meeste mensen denk ik het alleen maar.