#11 Wat hormonen wel niet met je doen...

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder na de laatste blog. Wij weten inmiddels wat ons 3e ukje gaat worden, of eigenlijk al is. Meteen weer helemaal verliefd op dit duimende kindje :-) Ik zou jullie graag het geslacht vertellen, maar aangezien we hebben afgesproken dit stil te houden, en omdat er hier ook bekenden van ons meelezen, ga ik dit niet doen. Wel kan ik jullie laten weten dat er geen twijfel over mogelijk was, was duidelijk zichtbaar. En...dat we, nu voor de 3e keer, weer een overduidelijk foto hebben waarop ons kindje in de buik al duimt. Zo schattig weer :-) Alles zag er verder goed uit, goed gevuld maagje en ook qua lengte mooi volgens de berekende termijn.

Vandaag zijn ook de laatste kratten voor Moeders voor Moeders weer opgehaald! :-) Yeah, vlag uit! Fijn hoor, dat dit kan voor degene die het nodig hebben, maar nu voor de 3e keer meegedaan en vond het best een opgave deze keer. Ook 2 weken langer meegedaan omdat ik een week terug was gezet en ik met ruim 5 weken (ruim 4 dus achteraf) al ben begonnen.

Dan die hormonen, wat een ellendige dingen. Trek in de stomste (en slechtste) dingen. Redbull, drink het normaal bijna nooit, maar sinds deze zwangerschap... Ik weet dat het niet mag, en ja, dat het heel slecht is voor ons kindje.. maar soms heb ik het gewoon echt even 'nodig'... ik probeer het echt te beperken en zit zeker niet op meerdere per dag. Ene keer lukt het met 1 in 3/4 dagen, andere keer weer gewoon 2 of 3 weken niks en ja, soms ook een aantal dagen 1 per dag. Maar nooit meer dan dat! Ik drink geen koffie, scheelt dat? Dus enige caffeine via die stomme blikjes. Nee, dat maakt niet uit, ik weet het, probeer het voor mezelf goed te praten. 

Dan de 2 rondhobbelende kids die we al hebben.. my oh my... pittig! De oudste wordt echt een beetje gemeen naar de jongste, begrijpelijk, want de jongste pakt steeds zijn speelgoed af.. maar dat slaan/duwen/trappen en het weggooien van zijn speelgoed als hij boos is (ook gericht naar zijn broertje of mij) een echte 2-jarige peuterpuber? Ik weet dat ik hierin consequent moet zijn en vooral zijn 'strafplek' consequent moet gebruiken, maar ben soms zo moe, dat ik er echt de energie niet voor heb om hem een kwartier lang steef terug te moeten brengen naar zijn plek :-( en de jongste dan, geef ik die ook straf? Net 1 jaar, begrijpt nog niet dat hij niet mag afpakken, hoe doe ik dit dan? Wil de oudste ook niet tekort doen door alles van zijn 'niet-begrijpende-kleine-broertje' maar goed te vinden.. zijn dit de standaard hobbels die bij het ouderschap horen, of ben ik gewoon nu al enorm aan het falen? 

Op dit moment zit ik buiten en is de oudste heerlijk aan het spelen en ligt de jongste weer op bed. We hebben een zware ochtend gehad, heel veel huilen, nog meer huilen en nog harder huilen dan daarvoor. Afpakken, duwen, trekken tot mama het niet meer trok en even uit hun zicht ging staan. 2 krijsende jongens, nog geen minuut...en toen waren ze samen aan het spelen..samen..en lachen dat ze deden! Ligt het dan aan mijn aanwezigheid? Nu even rust, voor allemaal. 

En ik? Ik ga zo online weer even leuke kleertjes zoeken voor onze 3e uk. Nu we weten wat het is kan ik eindelijk gericht gaan shoppen, en wat is er nu leuker dan dat? ;-)