103-- het duurde even, maar het vervolg

De arts aan de telefoon klinkt kalm, maar vind wel dat het belangerijk is dat ik even met Davy langs de seh kom.

Lichtelijk in paniek, nog steeds alleen en vooral aan het einde van mijn latijn bereik ik de spoedpost. De arts die Davy onderzoekt is vriendelijk maar ziet aan mij dat het een lange dag is geweest. Ze probeert davy wat te drinken te geven en ook haar wil het niet lukken. "Ik heb besloten dat het verstandig is als u een nachtje in het ziekenhuis blijft slapen mevrouw Willemse. Dan gaat de zuster zo proberen om Davy iets te drinken te geven, zonder u daarbij. Misschien dat dat helpt." Lichtelijk verdwaasd kijk ik haar aan. "Ik vind alles goed nu, als hij maar drinkt."

Twee vriendelijke zusters nemen davy mee. Zonder een kik te geven loopt hij zo aan de hand met hun mee. Niet veel later komen ze terug, "het is gelukt. 5 slokjes." Trots kijkt davy naar mij. Opgelucht en boos tegelijk kijk ik hem aan. Blij dat hij eindelijk wat heeft gedronken, maar tegelijk teleurgesteld in mezelf dat het me niet is gelukt vallen we samen in slaap.

Jesse bericht me rond half 3 dat hij onderweg is naar huis, die arme jongen hij heeft bijna 20 uur gewerkt... pff wat een dag. Ik doezel nog even weg om vervolgens om 7 uur door de zuster te worden gewekt. "Mevrouw Willemse?! U zoontje stond bij ons aan de balie, hij kreeg u niet wakker vertelde hij." Met een begrijpende glimlach kijkt de zuster mij aan. U zult wel moe zijn gok ik.. gaat u maar rustig even douchen, ik let wel even op u zoon.