1 jaar en een blij ei!

Onze Boris is 1 jaar geworden! Hieperdepiep Hoera! Wat een feest was dat! 

Nu met ruim 13 maanden is het heerlijke dreumes-tijdperk aangebroken en maken we plezier en lachen we om (bijna) alles! Staren we lekker lang grote mensen aan en zitten we over aan, waar we maar bij kunnen met onze handjes. 

Ik vind het fantastisch en geniet nog meer dan dat ik al deed bij Simon van deze fase. Misschien omdat ik weet wat hierna zou kunnen komen... Dat ik nu besef dat dit overgaat... Dat het van een blije dreumes in een pittige peuter kan veranderen die om de haverklap een driftbui kan hebben en echt denkt dat hij de baas is van de wereld en dat de wereld om hem draait. Misschien omdat ik nu weet dat ik dit makkelijker en gezelliger vind als wanneer ze ruim 2 jaar zijn en de peuterpuberteit verwelkomen. Ik hoop dat wij er met Simon bijna uit zijn, dat het einde inzicht is. Of wordt de kleutertijd soms ook hels? Ik wil het niet weten, we zullen het zien... Maar ik kan mij niet voorstellen dat de echte puberteit zwaarder is dan dit.... Pfff 

Maar genoeg geklaag. Het heeft ook heus z'n charmes om een peuter in huis te hebben. We hebben hilarische gesprekjes... en kunnen echt samen leuke activiteiten ondernemen. Maar die dreumestijd... wat een heerlijkheid. 

Als ik 's morgens Boris z'n kamer binnenkom, kijkt hij me al onwijs vrolijk aan! "Daar is ze, mijn heldin" lees ik in zijn ogen. Totdat zijn grote broer de kamer inloopt, dan begint hij helemaal als een bezetene te trappelen en het uit te schateren van plezier; "Mijn broer, mijn grote held!". Hij werkt nog prima mee met verschonen en omkleden en brabbelt er intussen op los. Als we naar beneden lopen, wijst hij van alles aan en zegt daar bij iets totaal onverstaanbaars en veel; "Die, die, dieee!" De papfles en daarna nog een halve of hele boterham is geen probleem en waardeert hij enorm (al het eten wordt momenteel erg gewaardeerd, ook fijn). Hij begint alleen lichtelijk hysterisch te worden als hij die fles ziet... Zo raar eigenlijk. Net alsof ik hem aan mijn mond zou zetten en ineens voor zijn neus zou op slurpen... Uhh nee. 

Er wordt gespeeld, er wordt gelachen, als er een muziekje opstaat of uit een boek of speeltje een geluid komt, begint hij mee te swingen en zelfs een beetje mee te zingen. Van; "In de maneschijn" tot aan The Teskey Brothers en de Rolling Stones, Boris vindt het prachtig! Als ik een gekke bek trek, mijn neus tegen de zijne aanwrijf krijgt hij de slappe lach en gaat hij giechelen. Hij wil nog steeds met mij knuffelen en lekker bij me op schoot zitten. 

Als het te druk wordt en alles vrij onbekend is, is het wel eens lastig. Een groot bbq-feest bij Oma, een verjaardag van vrienden, zijn 1e verjaardag waar iedereen voor hem stond te zingen. Ik zie de paniek in zijn oogjes. Hij hoeft niet perse zo "in the picture" te staan. Dan slaat de eenkennigheid toe, eist hij mij op en wil hij dat ik zijn zijde niet verlaat. Wat ik ergens ook wel weer als compliment zie. Meestal duurt dit een half uurtje, soms wat langer en dan gaat ook hij, net als zijn broer zijn eigen gang. 

En er is drama als iets even niet mag... Keihard huilen en schreeuwen, inclusief het produceren van een dikke traan. Als hij niet aan de knopjes van de vaatwasser mag zitten, als hij niet aan de stereo-knoppen mag draaien, als hij niet in de gang mag kruipen en de deur voor zijn neus wordt dicht gedaan. Dan laat hij van zich horen. Maar na een paar seconden is hij meestal afgeleidt en zit weer lachend te spelen. 

Er zijn ook dreumesstreken... lieve kleine dreumesstreken. De beker wordt omgegooid en er wordt met de handjes in het water gespetterd, er worden kattenbrokjes gegeten en grassprietjes, alles wordt uit de box, uit zijn bed en van tafel af gegooid lekker alles op de grond. Maar het is zo onschuldig. Het is zo lief. Ik geniet! Laat de tijd heel even stilstaan, stop nu even met groeien. "Je krijgt er zoveel voor terug!" is bij deze leeftijd zo ontzettend van toepassing!