We zijn begonnen...
En ik vind het dood eng
In mijn vorige blogs kon je lezen over het begin van mijn avontuur als eiceldonor. Begin deze maand zijn we begonnen aan de pil. Ik zat zelf niet aan de pil omdat ik een Kilena spiraal heb (die overigens gewoon kan blijven zitten tijdens dit traject) maar het is belangrijk dat ik gelijk loop met de mom to be dus daarom zitten we samen aan de pil.
Gelijk toen ik begon kreeg ik angst en paniek. Mijn laatste ervaringen met de pil waren zo onwijs slecht dat ik deze vorm van anticonceptie eigenlijk had afgezworen. Ik reageer namelijk niet heel lekker op hormonen (volgensmij geen enkele vrouw maargoed). Waarom ik dit dan toch doe? Omdat ik zelf niet meer zwanger kan zijn. Ik las ooit de quote: "je hebt pas echt geleefd als je iets gedaan hebt voor een ander die jou nooit zou kunnen terug betalen." En daar kon ik me wel in vinden.
Maargoed, direct toen ik begon aan de pil kreeg ik dus ook gedachten als 'Wat nou als ik deze hele maand zo emotioneel ben dat ik alleen maar moet huilen? Of misschien ben ik wel mega chagrijnig en wat nou als ik vet veel aankom?'
Op dag 2 waren ook gelijk de hormonen voelbaar kan ik je vertellen. Ik was behoorlijk emotioneel en ook 3x zo bang en nerveus voor mijn boekpresentatie die 4 dagen later zou zijn. Ik heb al niks met voor een groep staan, laat staan als je een boek hebt geschreven over je eigen leven met psychische kwetsbaarheden en ook nog extra hormonen met je mee draagt. Maar wonder boven wonder ging alles goed die dag.
De rest van de maand ging alles op en af. Ik was inderdaad snel chagrijnig, prikkelbaar en emotioneel. Of naja was, ik zit er nog midden in.
De eerste strip is nu leeg en ik denk dat ik nu ongesteld had moeten worden want ik verga van de pijn. Ik heb dit nog nooit zo heftig mee gemaakt. Tenminste, niet van de menstruatie dan.
Dinsdag hebben we een afspraak bij het ziekenhuis in Zwolle, dan krijgen we uitleg over de medicatie en dan moet ik de 10 dagen daarna hormonen injecteren, dus dan word alles wss nog veel heftiger dan deze maand. Ik heb daarom dus ook besloten dat ik mezelf twee weken "opsluit" in mijn eigen huis. Mijn klanten heb ik over het traject geïnformeerd, mijn collega's nemen veel taken over en ik ga twee weken lang alleen maar doen waar ik zin in heb.
Even goed voor mezelf zorgen, lief zijn voor mezelf en alle tijd en aandacht nemen voor dit traject en de toekomstige baby. Alles wat ik nu doe en voel kan ik namelijk nu al mee geven aan de baby, dus als ik nu gestresst ben dan is dat het eerste wat hij of zij mee krijgt en dat wil ik natuurlijk niet.
Ik merk wel dat ik het spannend vind allemaal, ik maak het vaak kleiner dan het is en ga maar gewoon door met alles alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar het is natuurlijk niet niks, ik ben nu ook gewoon even mezelf niet en dat is oké. Ik mag er best even bij stil staan.
Ik vertrouw op mezelf, ik luister naar mijn lichaam en ik weet dat het goed komt en dat dit een prachtig mooi avontuur gaat worden ❤️🙏🏻
Wil je mij volgen in dit avontuur? Volg me dan hierzo en/of op Instagram @kim.musk
Anoniem
Super spannend! Wij hebben een dochtertje van een half jaar oud via eiceldonatie. Echt 100% onze dochter maar we hebben regelmatig contact met onze donor en haar kinderen. Het contact is zo belangrijk en leuk! Ook hebben we haar tweede naam naar de donor vernoemd.
Kim.musk
Wauw wat mooi zeg!