'T lukt niet

Ik weet het nog als de dag van gisteren, zaterdag 4 Juli 2020. Mijn vriend en ik zaten aan het avondeten en het was de eerste dag van mijn stopweek. Mijn vriend zei "je kunt ook gewoon stoppen met de pil". Ik was door het dolle heen. 

Als klein meisje wist ik al, ik wil jong mama worden. Op dat moment was ik 24, we woonden sinds een halfjaar in ons eerste koophuis en inmiddels hadden we al een relatie van 7,5 jaar. Voor mij was het duidelijk, hij is er ook klaar voor. "Denk er maar eens over na" zei hij. Dit was voor mij helemaal niet nodig, maar ik zei dat ik erover zou denken.

De dag erna vroeg ik hem of hij echt serieus was, na het stoppen met de pil kun je natuurlijk ook binnen een maand al zwanger zijn. Hij zei dat hij ervoor wilde gaan, misschien duurt het nog even, misschien ook niet. Hij was er klaar voor, en ik nog veel meer. 

Het enige waar ik aan twijfelde was het feit dat ik op het punt stond om te beginnen aan een 1jarige bbl opleiding, wat als ik direct zwanger zou raken, hoe gaat dit dan met school en werk? Na wat gesprekken hierover kwamen we tot de conclusie dat we dit, mocht het ons zo gegund zijn dat het direct lukte, geen probleem zou worden.

De pil heb direct aan de kant gelegd. We gaan ervoor dacht ik, wij worden papa en mama.

Inmidddels zijn we 2 jaar later, 2 jaar waarin veel is gebeurt, we hebben gelachen en gehuild. Mooie en mindere momenten meegemaakt. Maar nog steeds mogen we de naam papa en mama niet dragen. Wie weet wat de toekomst brengt.