Positieve mindset en goed nieuws uit Krefeld!

Inmiddels is het vier maanden na de operatie, waarbij ik mijn myoom/vleesboom weg heb laten halen. Ik merk voor het eerst sinds lange tijd dat het goed met me gaat. Het valt zelfs mijn omgeving op. Vrienden, familie en collega’s benoemen ook dat ze zien dat ik veel vrolijker ben en dat ze blij zijn mij weer zo positief te zien. Ik denk dat ik ergens een héél klein beetje heb geaccepteerd dat het zwanger worden bij ons langer gaat duren en dat anderen wel door blijven gaan met hun leven. Natuurlijk vind ik het nog steeds erg moeilijk en denk ik er nog steeds elke dag aan, maar ik ben er niet elke dag meer verdrietig over. Ik heb zelfs al weken niet meer hoeven huilen. Hoewel ik in de maanden ervoor toch een boel af gejankt heb. Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar besef ik me ook pas hoe vreselijk slecht het met mij ging. Ik heb echt wel momenten gehad dat ik mijn leven niet meer de moeite waard vond. Het is een wonder dat ik nu sta waar ik sta, mede dankzij alle lieve mensen om mij heen. Ik had nooit verwacht dat een verplichte lange rustperiode mij zo veel goed zou doen.

Vandaag staat een bezoek aan het ziekenhuis van Krefeld (waar ik geopereerd ben) op de planning, op ons eigen initiatief. Ik hoefde na de operatie namelijk geen enkele keer terug te komen in Krefeld, omdat ik de nacontrole in Nederland moest doen. Zes weken na de operatie had ik een controle bij mijn gynaecoloog in Nederland. Zij gaf aan dat alles er goed uitzag en was verbaasd dat ik een jaar lang moet herstellen, voordat ik weer verder mag in mijn traject. In de onderzoeken met vrouwen met dezelfde operatie die ik op internet las, kon ik ook een aantal keren het advies van zes herstelmaanden vinden, maar nooit een jaar. Toen een vriendin dezelfde operatie in Nederland kreeg en óók maar zes maanden hoefde te herstellen, was er toch wat hoop en interesse gewekt. Zouden wij misschien toch weer eerder mogen starten? Ik zou het heel graag willen, maar alleen als het veilig is. Ik wil natuurlijk niet het risico lopen dat mijn baarmoeder scheurt, doordat ik te vroeg start. We besluiten daarom toch een afspraak in Krefeld te maken, om gewoon maar te vragen wat er mogelijk is. Voordat we het ziekenhuis in Krefeld inlopen, merk ik dat ik misselijk word van de spanning. Het voelt niet fijn om hier weer te zijn. We melden ons bij de Internationale afdeling en daar is mijn “favoriete” medewerker weer, waar ik heel wat vervelende telefoongesprekken mee heb gehad. Hij doet alsof hij mij zich niet meer kan herinneren, maar ik voel de ijzige sfeer. Hij meldt mij aan bij de afdeling gynaecologie en is dan gelukkig ook weer weg. Er komt een Duitse medewerkster naar mij toe, die mij een vragenlijst geeft over endometriose. Even heb ik het gevoel dat mijn hele maaginhoud naar boven komt. Het woord endometriose is letterlijk nog nooit gevallen, als het over mij gaat. Zouden ze dit ook nog ontdekt hebben tijdens de operatie? Dan hadden ze dat toch eerder moeten zeggen? Ik vul de vragenlijst van zes kantjes met Duitse vragen in en kom de vreemdste vragen tegen: ‘Heeft u een kinderwens?’, ‘Bent u ooit geopereerd?’, ‘Zitten er erfelijke ziekten in de familie?’, ‘Op welke leeftijd werd u voor het eerst ongesteld?’. Echt serieus… Ik dacht dat we dit stadium wel hadden gepasseerd. Ik kom alleen voor een controle. Ik heb al deze vragen maanden terug al eens ingevuld en vind ze voor nu niet echt passend. Maar goed, ik besluit het maar braaf in te vullen. Nadat we twee uur hebben moeten wachten, worden we eindelijk opgehaald. We vertellen de arts dat ik me goed hersteld voel en dat we ons afvragen of het mogelijk is iets eerder met het traject te mogen starten. De arts maakt een echo en vertelt dat het heel goed hersteld is. Het is zo goed hersteld, dat de hersteltijd verkort kan worden naar zes maanden! Even maakt mijn hart een sprongetje! Dit is het best mogelijke scenario! Dit hadden wij echt niet verwacht! Ik ging hier heen met het gegeven dat ik nog acht maanden moet herstellen en opeens zijn dat nog maar twee maanden! De arts zegt nog dat we lichamelijk gezien ook een goede kans hebben om op een natuurlijke manier zwanger te worden, maar na mijn mislukte IVF heb ik die hoop wel opgegeven. Wat ben ik gigantisch blij dat we toch nog een extra controle hebben ingepland in Krefeld! Over twee maanden mogen we weer naar Düsseldorf. Joehoe! Wat een fantastische dag!