Deel 7: Op naar herstel

Maandag 3 januari 2022.. ik moest mij om 06:45 melden in het ziekenhuis. Melden bij de dagopname afdeling. Daar aangemeld, mocht mijn vriend helaas - nog steeds vanwege corona - niet bij mij blijven. Dus ging hij terug naar huis. En ik werd op een bed geplaatst, rond 08:00 mocht ik mij uitkleden en een operatieschort aan doen, paracetamol innemen -wat niet lukte- .. en toen was het rond 09:00, tijd voor de operatie. Ik werd naar het OK gereden. Eerst kreeg ik een infuus, en gelukkig omdat ik aangegeven had dat het innemen van de paracetamol niet was gelukt kreeg ik het door mijn infuus. En na kleine 10 minuten werd ik de OK ingereden.

Een kamer vol apparaat, vol met mensen .. ik was enorm zenuwachtig, maar had volle vertrouwen in mijn gynaecoloog! Zij vertelde mij dat zij een kapje over mijn neus en mond ging doen en ik aan leuke dingen moest denken. Het enige wat ik zag was mijn hond, mijn overleden hond die mij kwam 'halen'.. maar op dat moment voelde het best mooi en werd ik warm van binnen.. en heel snel daarna viel ik in diepe slaap.

Rond 10:00 werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik voelde me nogal vreemd en had enorme zin in een ijsje, een rakketje. Gelukkig kreeg ik dat en werd ik al vrij snel naar mijn kamer gebracht. Daar moest ik even wachten op de gynaecoloog die zou komen met de uitslag. De uitslag was behoorlijk schokkend voor mij, ondanks dat ik het wel voelde, want mijn menstruatie van de afgelopen maanden was gewoon heel anders! Mijn hele linkerkant van mijn baarmoeder zat vol verklevingen! Op deze manier had ik nooit zwanger kunnen raken. Maar ik was heel blij dat het nu verholpen was. Na de hysteroscopie kreeg ik meteen een spiraal voor 2 maanden, omdat mijn baarmoeder moest genezen en het de vorming van verklevingen zou tegenhouden!

Eind maart werd mijn spiraal verwijderd. De gynaecoloog adviseerde om zo snel mogelijk te proberen zwanger te worden, omdat verklevingen kunnen terugkeren. Hoewel ik het erg spannend vond, had ik er vertrouwen in.

De eerste maanden gingen voorbij. Mijn menstruatie was regelmatig, maar helaas bleef een zwangerschap uit. In oktober hoorde ik dat mijn schoonzus in verwachting was van haar tweede kindje. Ik was oprecht blij voor hen, maar tegelijkertijd intens verdrietig voor mijn partner en mezelf. Waarom lukte het ons niet? Wat deed ik verkeerd? Toen besloot ik ovulatietesten te gebruiken. Eind december was er nog steeds geen zwangerschap. Inmiddels was het 1,5 jaar geleden sinds de heftige miskraam en 9 maanden nadat we opnieuw mochten proberen, zonder succes. Ik voelde me erg onzeker en verdrietig. Terwijl iedereen om me heen zwanger werd, bleef mijn wens sterker dan ooit.

Toen vertelde ik mijn vriend dat als ik na een half jaar in het nieuwe jaar nog steeds niet zwanger was, ik een traject wilde starten.

Weten hoe zit verder gaat?! Blijf mij volgen.

Wordt vervolgd.