Nu is het afwachten...

Ik zit op meerdere facebook groepen voor vrouwen in een iui, IVF of icsi traject. En ik zie zoveel mensen eerder testen en dan verdrietig zijn dat de test wit is... Ik neem mezelf voor om niet te vroeg te gaan testen. 

De eerste week na de terugplaatsing gaat het nog wel, ik werk weer wat uurtjes (wel minder dan normaal) en heb eigenlijk geen bloedverlies meer. Wel moet ik zo vaak naar de wc maar dat neem ik voor lief. Op zaterdag, een week na de terugplaatsing heb ik de neiging om een test te pakken maar loop door naar de wc. Ik wil niet te vroeg testen... 

Elke dag sta ik op de weegschaal, dit was vanuit het ziekenhuis een eis. Ik zie de cijfers omhoog gaan en heb altijd een haat- liefde verhouding gehad met de weegschaal. Zo nu en dan lukt t om wat af te vallen maar is altijd een struggle. 

Die maandag kan ik mezelf niet meer inhouden, heb wat kramp onderin en ben zo nieuwsgierig! Ik doe een action test en wacht de 5 minuten af... Zie ik nou een streepje of niet? Het lijkt heel licht en laat m mijn man zien. We durven nog niet te juichen maar kijken elkaar aan. Zou het... Misschien..  

Ik neem mezelf voor om woensdag weer te testen. Dan komt de woensdag en ik plas dit keer in een potje en doe 2 testen, de action test en de Kruidvat 2 voor 5. Al snel komt er weer een 2e streepje en deze is donkerder. Ik maak m'n man wakker, was denk ik net 6.00 uur en omhels m en zeg dat ik zwanger ben, de test is donkerder dan 2 dagen geleden.

We knuffelen, liggen lekker tegen elkaar aan tot de wekker gaat en we eruit moeten. Nog een x kijken we op de test. Ja, het is zichtbaar... Licht, roze en echt waar! We gaan uit bed en ik ga - voor de zoveelste keer- weer op de weegschaal staan. Ik had bijgehouden hoe de curve verliep en dat was steeds iets omhoog maar vandaag is het ineens 1,5 kilo erbij. Nog 3x controleer ik of het echt zo is..

We gaan eerst maar ontbijten en rustig vertel ik mijn man dat ik in een dag veel te veel aankom en vandaag waarschijnlijk naar het ziekenhuis moet. Hij heeft zelf ook een belangrijke afspraak staan dus ik ga alleen. 

Ik bel naar het ziekenhuis en vertel dat ik een punctie heb gehad, een terugplaatsing en dat ik ineens 1,5 kilo zwaarder ben in 1 dag. Ook dat ik een positieve zwangerschapstest heb. Ze willen overleggen dus ik blijf nog even rustig thuis. Dan wordt ik gebeld of ik binnen een uur er kan zijn, op de triage. Ik pak de auto en ga richting Utrecht, ook neem ik een tas mee met een pyjama, tandenborstel en tandpasta en een haarborstel. Stel dat...

Al snel wordt ik binnen geroepen in een echo kamer waar 3 mannelijke artsen klaar staan. Niet echt op m'n gemak maar wat moet, dat moet. Ze willen een echo maken om te zien wat er aan de hand is. Ze doen een echo, eerst via de vagina en daarna via de buik want ze kunnen niet zien waar de ene eierstok stopt en de ander begint. De echo van bovenaf is beter zichtbaar. De ene eierstok is groter dan de ander, ruim 17 cm en ruim 12 cm. Daarachter ligt een grote zwarte bol, allemaal vocht. Ze meten ruim een liter. Ook kijken ze even hoe de baarmoeder eruit ziet en de arts zegt: wanneer mocht je officieel testen? Zaterdag - geef ik aan- maar ik had vanochtend al een positieve test. Kijk eens, zegt hij, zie je dat bolletje? Het is nog vroeg maar dat is het begin van jouw kindje. Het gebeurt eigenlijk nooit dat we nu al wat kunnen zien. Hierna gelijk bloedprikken. 

Na de echo gaan ze in overleg. Wat gaan we doen?  Het blijkt dat mijn bloedwaarden niet goed zijn en ook mijn buik is opgezet. Helaas moet ik blijven en krijg meteen een infuus. Daarna moet ik wachten totdat ik opgehaald wordt door de verpleegkundige van de afdeling maar het is druk. Ik overleg even en geef aan dat ik makkelijk ernaartoe kan lopen, ik houd de infuuszak wel vast tussendoor. Scheelt hun weer tijd, toch? Ze bellen naar de afdeling en ik ben welkom daar. Eenmaal in bed (ik mag niet mijn bed uit dan behalve naar de wc) bel ik mijn partner dat ik moet blijven.