It’s just a mindgame.

Hier zijn we weer en het is de tijd van de maand. Mijn vorige 3 cyclussen telden 25 dagen. Mijn eisprong nu voelde ik 2 dagen later dan anders. Dus ik verwachtte mijn menstruatie ook 2 dagen later. En dat was gisteren. Gisteren was elk toiletbezoek een beetje angstvallig: zou er bloed zijn of niet? De urinekleur veranderde, de hoop verdween, maar mijn menstruatie brak niet door. Vandaag ben ik een dag overtijd en nog steeds geen menstruatie. Je zou denken ‘Yes, tijd om te testen’. Maar zo voel ik het niet. IK heb het gevoel dat mijn lichaam me weer fopt en het morgen of overmorgen wel zal doorkomen. Ik voel geen kwaaltjes. Ik heb dan ook niet getest, uit angst. Dan zou het zwart op wit staan dat ik niet zwanger ben, want zo voel ik het nu. En ik kan het momenteel niet aan om mijn eigen klein beetje hoop aan diggelen te slaan. Hoewel mijn verstand ook wel beseft dat het beter zou zijn, dat ik dan weet waaraan ik me moet verwachten. Terwijl ik dit typ, voel ik de krampen in mijn buik ook opkomen.

Weer een gemiste maand. Maand 20, denk ik. Ik ben zo ondertussen de tel een beetje kwijt. Twee maanden geleden kwam de acceptatie. Ik was niet (of toch veel minder) bezig met zwanger worden. We zien wel wat het leven ons brengt, we gaan genieten van nu. Ik ga niet meer op voorhand op mijn eten en drinken letten. Ik vierde mijn verjaardag met alcohol. Ik ben het beu om de hele tijd op te letten, voor niets. Maar het is bijna exact een jaar geleden dat ik een positieve test in mijn handen had, en dat valt me zwaar. Bovendien heeft bijna iedereen rondom mij hun perfecte gezinnetje met twee kinderen. Ze zijn zwanger, net bevallen of genieten van hun gezinsdroom. En het doet pijn dat wij dit ook zo graag willen, maar dat het ons niet gegund is. Ik vraag me echt af wat ik fout doe, waarom verdien ik het niet om dat geluk te mogen voelen?