2 jaar geleden
Is het gelukt?
Van hoop naar verdriet, angst
Na de eerste IUI ben ik aan het wachten. Ik weet dat de meeste vrouwen binnen 14 dagen na de ovulatie ongesteld worden. Toen ik na 14 dagen nog geen tekenen had van de aankomende menstruatie ging ik met trillende handen zwangerschapstest doen. Het kon toch bijna niet anders dan dat ik nu zwanger zou zijn? Je moet dan 5 minuten wachten totdat je de uitslag ziet. Ik geloof dat ik wel langer gewacht heb dan die 5 minuten maar helaas blijft de test wit. Het controle streepje staat er maar het streepje - nee helaas.
Ik ben boos, verdrietig, waarom faalt mijn lichaam elke keer weer... Dat we niet zwanger werden lag aan mij, huilend zit ik ineengedoken op m'n bed. Mijn man zit naast me, arm om me heen en laat me even begaan. Ook hij zit met tranen in zijn ogen en ik realiseer me dat ik de poli moet bellen dat het niet gelukt is. Ik pak de telefoon, hoor het bandje van de poli en hang op. Ik schrijf liever en maak een mail naar de poli.
"We hadden verwacht en gehoopt dat de IUI gelukt zou zijn maar helaas heb ik net een negatieve test in handen. Wat nu?"
Ik krijg een mailtje terug dat ik moet wachten op m'n volgende menstruatie, als deze niet in een week kwam moest ik opnieuw een test doen en anders op de poli komen. 5 dagen later begint mijn menstruatie en ik mag weer naar het ziekenhuis voor een echo. Ik krijg letrozol mee en het riedeltje begint overnieuw. De gynaecoloog wil nog 3x een poging doen en dan verder kijken naar andere opties.
Helaas zijn alle IUI pogingen mislukt. Ik weet niet waar ik goed aan doe en of ik het ga handelen. We hebben van tevoren afgesproken dat het met mij goed moet gaan anders lassen we een pauze in. Deze pauze krijgen we nu omdat er onderzoek moet worden gedaan wat voor ons het beste zou werken.
We krijgen groen licht voor IVF/ICSI en we tekenen de papieren. Ik krijg een grote stapel medicijnen mee, vooral veel verpakking 😉 en mag naar huis om te beginnen.
Maar dan slaat het noodlot toe en moet ik mijn poging afbreken. De volgende blog staat in het teken van mijn man, die kreeg een hartinfarct.
