ICSI, kom maar op!

Na de klap van de mislukte IVF komen de herstelweken. Twee dagen na de punctie probeer ik vijf minuten te lopen, maar dit is echt nog te veel. Pas na vijf dagen kan ik weer een rondje wandelen en zes dagen na de punctie voel ik me weer enigszins in staat om te werken. Ik werk als kleuterjuf en dat valt fysiek toch wat tegen. Gelukkig heb ik een hele goede onderwijsassistent in de klas, die veel over kan nemen, zodat ik wat meer kan zitten. De rest van de week doe ik wat rustiger aan en ik merk dat het elke dag wat beter gaat. De afleiding van mijn lieve klas doet me goed. Ik ben heel erg blij dat ik zo’n leuke baan heb, die me overdag het IVF-leven even kan laten vergeten. Alleen ’s nachts houdt het me erg bezig en heb ik nog steeds last van erge pijnscheuten. Aan het einde van de week breekt de menstruatie aan, wat ik voor het eerst prettig vind, omdat deze nare cyclus dan eindelijk voorbij is. 

Precies een maand na de punctie mag ik weer op controle komen in Düsseldorf om te kijken of ik voldoende hersteld ben om met ICSI te mogen starten. De eierstokken krijgen nogal wat te verduren tijdens een hormoonbehandeling. Een eierstok is normaal ongeveer 3 cm, maar tijdens de behandeling zaten er dus 11 follikels in van wel 2 cm per stuk. De eierstokken worden dus behoorlijk uitgerekt. Omdat mijn man toch niet mee naar binnen mag de kliniek in en het voor hem lastig is om steeds vrij te vragen, gaat mijn zusje deze keer mee naar Düsseldorf. Ik weet dat mijn eisprong net is geweest, dus mijn eierstokken lijken weer goed te functioneren. Vol goede moed ga ik de controle in. Na een hele korte echo weet de arts genoeg. Ik ben nog absoluut niet voldoende hersteld en heb een cyste in mijn linker eierstok. Een beetje verbluft sta ik een paar minuten later weer buiten. Pas wanneer ik bij mijn zusje in de auto stap, komen de tranen. Ik had zo gehoopt om weer te mogen starten. Ik had zo gehoopt op een antwoord, of ICSI wél voor ons zou werken. Ik had hier zo naar uit gekeken. ‘En nu dan?’, vraagt mijn zusje. Hier kan ik eigenlijk helemaal geen antwoord op geven. Gaat een cyste vanzelf weer weg? Er komen allemaal vragen naar boven, die ik eigenlijk net had moeten stellen. Ik heb geen idee hoe het nu verder gaat. ‘Nou, dan ga je dat nu maar binnen vragen, anders blijf je hier mee zitten’, reageert mijn zusje. Nadat ik uitgehuild ben, stap ik vol goede moed weer naar binnen, naar de Nederlandse patiëntenservice. Ik stap het kantoortje binnen, maar nog voordat ik iets kan zeggen, rollen de tranen alweer over mijn wangen. Ik denk dat ik daar wel 20 minuten heb gezeten, gehuild en al mijn vragen op de medewerkster heb afgevuurd. Zij kan op een deel van mijn vragen antwoord geven en plant voor de overige vragen een belafspraak in met de Nederlandse arts. Iets opgeluchter loop ik het gebouw weer uit. Steeds meer komt het besef hoe blij ik ben met de keuze die ik heb gemaakt om naar Düsseldorf te gaan. Als IVF al niet werkt, dan hadden nog een jaar zelf proberen en een jaar IUI ook zeker geen zin gehad. Hoe onzeker het nu ook allemaal voelt… ik heb in ieder geval al twee jaar ellende bespaard door mijn gevoel te volgen en naar Duitsland te gaan.