Help! Te laat voor de punctie!?

Na een week spuiten voor de ICSI-poging is het tijd voor de follikelmeting. Het spuiten valt me weer heel erg mee. Ik ben weer zo blij dat ik iets kan doen en niet zo eindeloos hoef te wachten. Ik voel me erg goed en heb gelukkig weinig last van alle hormonen! Ik besef me maar al te goed dat dit bij andere vrouwen ook anders is. De eerste follikelmeting is altijd een spannend moment, omdat je dan een beeld krijgt van hoeveel eitjes er ongeveer zullen zijn. Er blijken ongeveer 9 goede follikels te groeien, die allemaal even groot zijn. Zoals altijd vraagt de arts weer of ik echt geen last heb van de vleesboom, maar nee, ik voel hem echt niet. 

Een aantal dagen later vertrekken we weer vroeg voor de eicelpunctie. Om 11 uur zou de punctie plaatsvinden, maar om half 12 ben ik nog steeds niet opgehaald. Het is erg druk in de kliniek. Er waren vast meer vrouwen die een maand hebben moeten wachten door de verhuizing en nu allemaal deze maand een stimulatieronde doen. Ze benadrukken altijd dat de Ovitrelle precies 36 uur voor de punctie moet plaats vinden, maar dat is nu al meer geworden. Ik heb van de week een verhaal gelezen van een vrouw op een forum, waarbij de punctie te laat was. Alle follikels waren al gesprongen vóór de punctie. Hoewel ik weet dat die kans heel klein is, ben ik hier nu ook even bang voor. Misschien zijn dat toch de hormonen. Mijn man is inmiddels al op weg naar het meest sexy kamertje van het gebouw en ik zit hier nog. 

Als ik uiteindelijk word opgehaald, gaat alles in een stroomversnelling. Binnen 10 minuten heb ik een anesthesiegesprek, mijn operatieschort aan en lig ik met alle slangetjes klaar in de gynaecologische stoel. Als ik wakker word, voel ik helemaal geen pijn. Ik probeer recht op te gaan zitten en dat lukt ook heel gemakkelijk, hoewel dat na de vorige punctie echt niet lukte. Ik ontdek dat ik ook geen bloed heb verloren. Shit, zou ik ook al een eisprong hebben gehad vóór de punctie en zouden mijn eicellen verloren zijn gegaan? Ik raak in paniek en dat komt er uit in een boel narcosetranen. De anesthesist komt kijken en vraagt wat er is. Ik geef aan dat ik helemaal geen pijn voel en de anesthesist zegt dat dat alleen maar fijn is. Even later komt de arts vrolijk binnen en aan zijn hoofd zie ik al dat dit geen slecht nieuws gesprek wordt. Hij vertelt dat de punctie goed is gegaan en dat ze 9 goede eicellen hebben gevonden. Wat een opluchting! Het eten en drinken gaat ook goed en het moment breekt aan dat ik naar het toilet moet gaan. Dat moment waarvan ik van de vorige keer nog weet hoe vreselijk veel pijn het deed. Met twee handen klem ik me vast aan het toilet. Ik bereid me voor op heel veel pijn en adem nog eens rustig in en uit. Ook het plassen doet geen pijn! Ik ben erg verbaasd en ik mag naar huis. Ik wil al bijna de trap op huppelen als mijn man zegt dat ik nog wel een beetje rustig aan moet doen. Wat een verschil met de eerste punctie. Nu maar hopen op een hele goede uitslag morgen! Hopelijk zijn er deze keer wel bevruchtingen. Fingers crossed!