Einde IVF-verhaal...

De ochtend na de eicelpunctie zit ik al vroeg klaar met een telefoon in mijn hand. De toiletbezoeken doen nog steeds erg veel pijn, maar zolang ik niet te veel doe, gaat het prima. Mijn man is maar naar zijn werk gegaan, want zo heel spannend vinden we dit eigenlijk niet. Hoewel we natuurlijk wel erg benieuwd zijn hoeveel bevruchtingen er zijn! Al voor 9 uur word ik gebeld. Zij zijn er vroeg bij! De Duitse vrouw die een beetje Nederlands kan, belt me op en komt direct in een tandartsduitsaccent met het nieuws: ‘sorry mevrouw, we hebben helaas geen goed nieuws, er zijn geen bevruchtingen’. De boodschap komt niet meteen binnen. Ergens had Dr. Google mij ooit verteld dat ze soms eerst vier eicellen bevruchten, dus ik wacht nu op de vraag of ze de rest ook mogen gaan proberen te bevruchten. Maar de mevrouw legt uit dat ze al hebben geprobeerd om alle 8 eicellen te bevruchten, zonder resultaat. Er slaat echt een bom in. Alles is weg. De hele punctie was voor niks. Ik weet ook niet goed hoe ik moet reageren. De vrouw vraagt of ik het prettig vind of mijn arts me even belt. Dat lijkt me prima. Als ik ophang, bel ik mijn man en dan komen de tranen. De kans dat wij nooit ouders mogen worden is opeens heel erg groot. We besluiten om eerst het gesprek met de arts af te wachten. Vlak nadat ik het gesprek met mijn man beëindig, belt de arts uit Düsseldorf mij. Erg fijn dat dit allemaal zo snel geregeld is. De verbinding is erg slecht en hoewel het laatste gesprek op locatie in het Engels redelijk ging, begrijp ik deze keer weinig van de arts. Ik vraag of hij mijn man wil bellen en dat doet hij. Even later belt mijn man mij vrij positief op. De arts heeft uitgelegd dat ik waarschijnlijk een te harde eischil om mijn eicellen heb, waardoor de zaadcellen niet door de wand heen kunnen dringen. Dit zou ook direct de reden kunnen zijn waarom het zwanger worden op een natuurlijke manier niet lukt. De arts vertelt dat hier ook een oplossing voor is, namelijk: ICSI. Hierbij wordt één goede zaadcel geïnjecteerd in één eicel. De zaadcel hoeft de harde eischil dan niet meer te doorboren. Mijn man is direct erg positief en wil er wel voor gaan. Ik voel vooral heel veel angst. Komt dit ooit nog goed? Even later krijg ik een mailtje van de Nederlandse patiëntenservice met medeleven en de mededeling dat de terugplaatsing aan het einde van de week dus niet door kan gaan. Ik merk dat ik nog vol zit met vragen. De Nederlandse patiëntenservice stelt een gesprek met de Nederlandse arts voor. Ik vind het toch wel heel prettig om in het Nederlands nog eens al mijn vragen te kunnen stellen. De Nederlandse arts legt diezelfde middag nog een keer alles uit en vertelt dat ze erg hoopvol zijn over ICSI. Heel fijn hoe snel en begripvol er vanuit Düsseldorf gehandeld is, na het slechte nieuws. Ik moet nu eerst een maand rust nemen, om de eierstokken te laten herstellen. De maand erop mogen we starten met ICSI en daar gaan we dan ook maar voor!