Eerste icsi is mislukt

Op 27 februari begint ons IVF/ICSI traject. Ik was ongesteld geworden en heb de 1e afspraak bij de kliniek. De lieve arts zegt: "we gaan beginnen. " Al meteen barst ik in tranen uit. Dit wilde ik niet...

Ik ben moeder van een geweldig 5-jarig meisje, waar ik heel snel zwanger van was. Toen we in 2021 voor een tweede gingen, had ik er dan ook vertrouwen in dat het weer vlot zou gaan. Hoewel een klein stemmetje in mijn hoofd wel heel duidelijk hoorbaar was. Ik zei tegen mijn man dat we de medische molen niet in zouden gaan. Dan zouden we het bij een kindje houden. Maar de wens voor een tweede was groot, heel groot. Na een half jaar was ik zwanger, maar dit ging helaas al snel mis. De maanden erna kwam er geen zwangerschap meer en besloot ik naar de huisarts te gaan, die ons doorverwees naar een vruchtbaarheidskliniek. 

Alles werd onderzocht en het zag er allemaal goed uit. Secundaire infertiliteit was de sticker die wij opgeplakt kregen. We begonnen met IUI, omdat ik IVF best intens en een grote stap vond. Maar helaas mocht dit niet baten. We besloten toch die grote stap naar IVF te nemen, omdat de psychische belasting zo enorm is en onze kansen met IUI toch wat klein leken te zijn. 

En zo zit ik daar op 27 februari. De arts is zo lief. "Wij slepen je door dit traject heen, je kunt dit" En ik geloof haar. Dat stemmetje was er niet voor niks. We hebben een helpende hand nodig en dan zal onze dochter snel grote zus zijn. Vol goede moed begin ik het traject; een goede echo met mooie eiblaasjes en een positieve mindset. Ik leef van dag tot dag, spuit naar spuit. Het spuiten vind ik vreselijk, mijn man doet het. We doen dit samen. In de week van de punctie kom ik regelmatig in de kliniek voor een echo. Mijn lichaam en geest zijn inmiddels overgenomen door de hormonen, ik herken mezelf niet meer. Maar ik deal ermee, het is tijdelijk zeg ik tegen mezelf. 

11 maart is de dag van de punctie, bloednerveus ga ik de kamer binnen. Ik heb al de hele week pijn in mijn buik, maar dat is goed, dacht ik. De eiblaasjes groeien! Ondanks de morfine deed de punctie enorm veel pijn. Iedere prik heb ik gevoeld, als messen in mijn buik. Er waren 8 eitjes gevonden, een aantal waar ik die pijn wel voor over heb. De volgende dag worden we gebeld, er zijn 2 eitjes bevrucht d.m.v. icsi. Een kleine teleurstelling, 2 is niet veel... Maar goed, we hebben er maar een nodig en ik bleef positief. 

14 maart, de terugplaatsing! Wat een spannende dag weer... we komen in de punctiekamer, waar de arts, een verpleegkundige en laborant zit. De laborant geeft aan dat ze een perfect embryo heeft, de andere is helaas van mindere kwaliteit en die kansen zijn klein. Ik hoor wat ze zegt: het zal bij een embryo blijven. Ze plaatsen het embryo en vol verwachting en spanning gaan we weer naar huis. Ik start meteen met de utrogestan, wat een rommeltje geeft dat. De eerste week kom ik redelijk oke door. Ik heb overstimulatie, dus bedrust en veel drinken zijn de dagtaken. 

In de tweede week heb ik het moeilijker, ik voel van alles en dan voel ik weer niks. Pijntjes komen en gaan, wat is dit gekmakend. Halverwege de 2e wachtweek krijg ik menstruatieklachten die aanhouden. Ik bel de kliniek, spreek mijn onzekerheid uit. Het hoeft niks te betekenen, kreeg ik te horen. Het kan echt nog beide kanten op. Dit geeft me wel wat rust. Op 27 maart mag ik testen, nog 4 lange dagen.. Maar ik houd het niet meer vol en op 25 maart doe ik in de vroege ochtend een test. De minuten leken uren te duren tot daar de uitslag stond: niet zwanger. De woorden komen als een klap in mijn gezicht. Waarom niet? Zeg me waarom? Ik begin te huilen en verdrietig ga ik terug naar bed. Slapen lukt natuurlijk niet meer, dus toch maar gaan snuffelen op dr. Google. Kan dit nog veranderen? Ben ik toch te vroeg? Ik wil antwoorden, ik wil zwanger zijn. Als ik ga douchen, komt de tweede klap. Ik tref bloed aan in mijn onderbroek. Ik word in elkaar gemept door emoties; boosheid, teleurstelling, verdriet, angst, schuldgevoel naar mijn lieve dochter. Alles tegelijk, het is te veel. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik ga in de douche zitten en huil, urenlang voor mijn gevoel. Ik kom de dag redelijk door, ik praat en ik huil. Als ik naar bed ga doe ik voor de zekerheid maandverband in, weer een kei harde confrontatie die me in duizend stukken breekt. De afgelopen maand werd ik geleefd door hormonen, afspraken, emoties, hoop. En het is allemaal voor niets geweest.... Dat accepteren vind ik nu het allermoeilijkste. 27 maart doe ik nog een test of is mijn menstruatie doorgezet. Dan bel ik de kliniek om een afspraak te maken om weer van voor af aan te beginnen.