Cocktails of mocktails op vakantie?

Sinds de zwangerschap van Ezra zitten we al in een PGT traject. Een traject wat bestaat uit heel veel wachten, geduld, teleurstelling, stemmingswisselingen, hormonen, frustratie en ook proberen er nog wat liefde te laten zijn. Want uiteindelijk is het wel de bedoeling dat we ooit een gezond kindje hopen te krijgen. En het liefst een huis vol.

Eerst heb je een wachtlijst voor de intake. Dan volgt er bloedonderzoek en gaat er een test ontwikkeld worden wat 6-9 maanden kan duren. 18 december 2020 is ons bloed naar Maastricht gebracht. Gelukkig doet een koerier dat en konden wij gewoon in het AMC laten prikken. 

Hierna was het wachten op het bericht dat de test klaar was. Net na het overlijden van Ezra kregen we dat bericht. Juni 2021 was het toen al. Hierna werden we op de wachtlijst voor icsi gezet. We kregen te horen dat die een jaar was op dat moment. Dit was een grote teleurstelling. Maar je hebt geen andere keus dan afwachten tot je gebeld wordt. 

Eind november kregen we ineens eerder dan verwacht het bericht dat we bijna mochten beginnen! We zijn zo blij! Ook al valt het precies in de verbouwing en verhuizing, we gaan er helemaal voor! Dus ik aan de pil, daarna aan de injecties, eerst 1 en daarna 2 per dag. Een paar keer voor een echo van de eileiders naar het ziekenhuis en dan breekt de dag aan dat ik de injectie voor de eisprong kan zetten.  Op 4 januari is het zover, de punctie om de eicellen te oogsten. Gelukkig wordt dit onder narcose gedaan, dus ik heb er niks van gevoeld. Helaas waren er al waarschijnlijk twee gesprongen waardoor er nog 5 over waren. 

Alle vijf werden ze bevrucht en er ontwikkelden 3 goede embryo's. Hier wordt dan een cel van afgenomen en daarna worden ze ingevroren. Nu brak er weer een tijd van wachten aan waarin ze in Maastricht de cellen gaan onderzoeken. Het duurt ongeveer 6 weken voor de uitslag bekend is en dat klopte ook wel. Één van de drie embryo's was ziek en we houden er dus twee over.

Helaas had het ziekenhuis daarna geen plek om direct door te kunnen en moesten we weer een maand wachten. Zo'n eerste keer denk je dat alles mooi aansluit en je direct door kan, maar ondertussen weten we dat het in de praktijk toch behoorlijk anders is. Dat een ander bepaald maakt het lastig, maar je kan niks anders dan toch maar (on)geduldig wachten. Uiteindelijk brak de dag van de terugplaatsing natuurlijk toch vanzelf aan (na veel ovulatietesten en uiteindelijk toch nog een Ovitrelle omdat ik de onzekerheid niet trok). 

Twee weken wachten, met als resultaat na één week al een menstruatie en een week later een negatieve test. Hier was ik echt wel even goed verdrietig om. De wens is zo groot, we willen al zolang kindjes en we hebben ook twee prachtige kinderen, maar ons huis en armen zijn nog steeds leeg. 

Ik dacht dat we dan weer direct door konden, maar er bleek opnieuw geen plek te zijn waardoor we weer een maand moesten wachten. In mei konden we gelukkig de tweede, maar ook de laatste, terugplaatsing doen.

Als dit kleintje niet blijft plakken worden we weer op de wachtlijst gezet en ben je ongeveer een jaar verder voor je weer een eerste terugplaatsing hebt. Geen leuk vooruitzicht... 

24 mei is de testdag. Ik voel van alles, maar dat kan ook door de Ovitrelle komen. Ik doe vroeg in de ochtend de test omdat ik moet werken. NEGATIEF, geen tweede streepje... Onderweg naar werk laat ik mijn tranen lopen, wat een teleurstelling. 

's Middags belt het ziekenhuis en we worden weer op de wachtlijst gezet.