Alweer niets, 2 jaar aan het strijden..

15 augustus 2022, we vieren hier op vakantie ons 10 jarig jubileum. Ik heb de manier waarop ik mijn man wil verrassen met een positieve zwangerschapstest in de auto mee kunnen smokkelen zonder dat hij het ziet. Hoe mooi zou het zijn.. als kers op onze taart een positieve zwangerschapstest met hopelijk een gezonde voldragen zwangerschap en een gezond kindje. De avond voor ik dat test mag doen, voel ik het daar beneden wel al wat borrelen maar ik probeer het te negeren en positief te blijven, ik hou hoop! Het is de 17e, ik mag een zwangerschapstest doen, ik word om 7u al wakker omdat ik naar het toilet moet, ik smokkel voorzichtig mijn verrassing eruit, en doe de test..... een dikke negatief... alweer! HOE DAN!? Alles is toch goed gegaan? Alles was precies op tijd, ik voelde mij goed, mijn waardes waren prima, mijn man zijn kwaliteit was perfect, hoeveelheid zelfs meer dan gemiddeld en ik had zelfs 2!!!! volgroeide eitjes die beide zijn gesprongen.. hoe is het in godsnaam mogelijk? Wat doen we verkeerd? Of beter wat ik denk.. wat doe ik verkeerd? ik ging mezelf van alles verwijten, had ik de avond van te voren toch geen ongezond toetje moeten eten? Had ik toch geen cola zero moeten drinken? Had ik niets moeten zeggen tegen mijn close dierbare? is dit karma omdat ik soms met afkeer naar mensen kijk die hun kinderen in mijn ogen niet goed behandelen? De meeste kleine details en idiote verwijten komen langs in m'n gedachten. Ik vertel het mijn man, aan zijn gezicht te zien is hij niet emotioneel, erger nog.. ik zie dat hij het gewend raakt, gewend aan de emotie van teleurstellingen. Ik maak hem weer geen vader, we worden weer geen papa en mama, maken onze ouders nog steeds geen groot ouders, onze grootouders krijgen nog steeds de eer niet om overgroot ouders te worden, onze beste vrienden/ broer/zus geen oom en tante.. en dat allemaal door wat?? Ik probeer de rest van onze vakantie (nog 3 dagen) er niet onder te laten lijden en plezier te hebben maar zodra we in de auto zitten, heb ik het even moeilijk.. hij geeft mij in de auto een zachte aai over mijn been. Het besef.. ik bel zodra we op het hotel zijn mijn moeder even op, ze is wakker gebleven voor mij door m'n appje en aan het puzzelen beneden in de garage in hun vakantie huisje, de laatste keer in het vakantie huisje want mijn bonus opa en oma gaan het verkopen.. het huisje wat dus ook geen extra loge erbij zal krijgen. Ze hoort het aan mijn stem, we babbelen even en mama eindigt met de woorden: dikke kus, hou moed! Ik krijg er tranen van in mijn ogen, ook weer als ik dit schrijf.. 

Alweer 2 jaar zijn we samen aan het strijden voor JOU, maar ga jij ooit wel bestaan?